Γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Άρθρο της διευθύντριας της "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη "Εγέρθητι"

Κατηγορούμαστε διότι είμαστε Εθνικιστές. Κατηγορούμαστε δηλαδή ότι αγαπούμε το Έθνος μας, δηλαδή την ευρεία οικογένειά μας, τους πατέρες, τις μητέρες και τα αδέλφια μας Έλληνες και αγωνιζόμαστε ενεργητικά για το Έθνος μας. Όσοι θεωρούν ότι η λέξη Εθνικιστής μας υποτιμά ή μας κάνει να αισθανόμαστε ένοχοι, είτε αγνοούν είτε, ευτελείς όντες οι ίδιοι, εθελοτυφλούν, διότι ένα από τα δύο χαρακτηριστικά τα οποία ξεχωρίζουν τον Άνθρωπο από το Κτήνος, είναι η Μνήμη. Όποιος αρνείται την Μνήμη, δεν είναι ούτε Άνθρωπος, ούτε Κτήνος, αλλά «υπό» του είδους του. Εμείς οι Εθνικιστές αντιλαμβανόμαστε, αποδεχόμαστε και τιμούμε την Μνήμη. Για αυτό και τιμούμε τους Ήρωές μας.

Ο δολοφονημένος από τους κατσαπλιάδες καταπατητές της πατρικής και μητρικής του γης, Κωνσταντίνος Κατσίφας, κατηγορήθηκε ως «εξτρεμιστής» από τους αμνήμονες, ευτελείς υπανθρώπους των εγχωρίων ελίτ που βρωμίζουν  τα παντελόνια τους στην σκέψη ότι μπορεί να τους ζητηθεί να υπερασπιστούν την Πατρίδα. Αυτοί που αρνούνται την Μνήμη και την Τιμή, δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Άνθρωποι. Για αυτήν τους την άρνηση θα κληθούν να απολογηθούν και σε αυτήν την ζωή και στην επόμενη.

«Αυτός που αποφεύγει να πάρει μιαν απόφαση, θα αναγκαστεί από τον αντίπαλό του να πάρει μιαν απόφαση υπό τους όρους που αυτός ο τελευταίος θα του υπαγορεύσει», λέει ο Νικολό Μακιαβέλλι. Εμείς έχουμε πάρει την απόφασή μας. Και όσοι ακόμη ταλαντεύονται, θα κληθούν να το κάνουν συντόμως.

Στο φέρετρο του Κωνσταντίνου Κατσίφα ακουμπά η Ελλάδα. Στο φέρετρο αυτό ας ορκιστούμε όσοι είμαστε Έλληνες, όσοι είμαστε Άνθρωποι, πως η προσφορά της ζωής του στο δέντρο της Πατρίδας,  δεν θα ξεχαστεί, και δεν θα ξεχαστεί όχι παθητικά, ως πένθος, αλλά ενεργητικά, σαν ένεση θάρρους και δύναμης στο σώμα του Έθνους.

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν είναι «ένα τραγικό θύμα». Δεν είναι ένας «μάρτυρας». Είναι Ήρωας. «Ο ηρωικός άνθρωπος», γράφει ο Ιωάννης Συκουτρής, «δεν ομοιάζει με τους καλούς και φρονίμους αμαξάδες, οι οποίοι οδηγούν το αμαξάκι των «βραδέως αλλ’ ασφαλώς» από τους δρόμους τους στρωτούς και τους ησύχους προς το τέρμα, που άλλοι καθώρισαν. Με τον ηνίοχον ομοιάζει, που κυβερνά τέσσαρα, οκτώ ίσως θυμοειδή άλογα – και το καθένα των σπεύδει ασυγκράτητον προς αυτοβούλους κατευθύνσεις. Τα κυβερνά με δυνατό χέρι, χωρίς όμως και να εξουδετερώνη εκείνων την ορμητικότητα και την επαναστατικότητα. Ειδεμή, τι θέλγητρον θα είχε δι’ αυτόν η ηνιοχεία; Το «βραδέως αλλ’ ασφαλώς» δεν το ξέρει. λογαριάζει και τας πτώσεις, διότι μόνον όπου υπάρχουν πτώσεις δίδετ’ ευκαιρία και ανυψώσεων».

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έπεσε, ορθός όντας, αντί σερνάμενος, έρποντας και κλαψουρίζοντας για την μοίρα του. «Αν θέλης να γεννηθής και πότε θέλεις να γεννηθής, δεν εξαρτάτ’ από την συγκατάθεσίν σου. το να φύγης όμως από την Ζωήν και πότε να φύγης, αυτό αφήκεν ο Θεός εις την ιδικήν σου, την υπεύθυνον διαγνώμην. Και είναι βαρεία και δύσκολος αυτή η ευθύνη – διά τούτο και η ορμή προς αυτοσυντηρησίαν είναι τόσον ισχυρά.

Αλλ’ εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος του ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικά σπα το δοχείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει – και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί», συνεχίζει ο μέγας νεοελληνιστής πατριδολάτρης.

Ο θάνατος του παλληκαριού, ας γίνει η αφορμή για την έκρηξη του ηφαιστείου που θα τρομάξει τους δειλούς, τους υποταγμένους, τους φθονερούς. Ακόμη περισσότερο, ας ενθαρρύνει τους χλιαρούς, κι ας οδηγήσει το Έθνος μας στην Νίκη. Η Ιστορία μας δείχνει ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο εάν το πιστέψουμε και εργαστούμε συστηματικά για αυτό.

Έναν αιώνα πριν, κι όμως σαν να έγραψε μόλις σήμερα το πρωί, ο Ίων Δραγούμης έγραφε: «Ανάμεσα σε δυοαρματωμένους λαούς, στους Τούρκους και στους Βουλγάρους, οι Έλληνες, οι μόνοι άοπλοι, οι μόνοι ακέφαλοι, οι μόνοι αβοήθητοι, χάνουνταν κάθε μέρα και, απελπισμένοι από την Ελλάδα, δεν ήξευραν πιά σε ποιόν προστάτη να γυρίσουν για να προσκλαυθούν. Ο Αλέξης όπου πήγαινε τους έλεγε, για να τους ησυχάση λίγο, πως ο Βασιλιάς γι’ αυτό γυρίζει στην Ευρώπη για να βρη προστάτες για τους Μακεδόνες, και πως ο ελληνικός στρατός οργανόνεται για να έλθη αργότερα να τους ελευθερώση από τα φοβερά τους βάσανα. Στα μεγάλα κέντρα έκανε, σύμφωνα με το σχέδιό του, επιτροπές για την υπεράσπιση. Απάντησε όμως και ανθρώπους με αντιλογίες. ένας του είπε: «Τα πράματα είνε στα χέρια της Ευρώπης τώρα» άλλος του είπε: «Δεν είνε καιρός τώρα για δουλειά, είνε πάρα πολύ αργά». Και τρίτος ο καλλίτερος είπε. «Περίμενε ακόμη ως που να ησυχάσουν τα πράματα, και τότε συλλογιζόμαστε». Ο Αλέξης σε τούτο ναποκρίθηκε: «Σωστά είνε τα λόγια σου, αλλά καλλίτερα έχω ν' αρχίσω τώρα και να κάμω τα μέτρια εκείνα που μπορώ».

Πολλοί όμως ρωτούσαν: «Τί να κάμουμε; Μάς σφάζουν».

Και ο Αλέξης αποκρίνουνταν πάντα: «Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενήτε ήρωες!»

Αυτήν την προσταγή άκουσε ο Βορειοηπειρώτης Ήρωας κι έγινε από σκλάβος και υπόδουλος, Ήρωας του Έθνους. Έβαλε στον νου του την Νίκη και πέτυχε την δική του νίκη, η οποία στεφάνωσε για πάντα το γαλήνιο χαμόγελο της νεκρής μορφής του. Αυτός, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, πίστεψε ετούτη την ρήση του Δραγούμη: «Τίποτε δεν είναι αδύνατο. Τα δυνατά από τα αδύνατα τα ξεχωρίζει μια ψιλή-ψιλή γραμμή. Μα είμαστε τόσο κολλημένοι κάτω στα εύκολα, τόσο μουδιασμένοι που δεν μπορούμε να πηδήξουμε από πάνω από την ψιλή γραμμή.»

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πέρασε την λεπτή γραμμή. Κι έγινε Αθάνατος!