Ο σταλινικός ψυχαναγκασμός

Υπάρχει μια αγχώδης διαταραχή, ο ψυχαναγκασμός, που επιστημονικά ορίζεται ως «ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή». Πρόκειται για ένα είδος διαταραχής, η οποία εκδηλωνόμενη οδηγεί ένα άτομο σε μια σειρά από επαναληπτικές συμπεριφορές και σκέψεις. Πρόκειται για την επανάληψη κάποιων τρόπων συμπεριφοράς, οι οποίοι κατά βάθος δεν είναι ευχάριστοι για τον πάσχοντα.

Αντιθέτως, επί της ουσίας, ο ψυχαναγκασμός υποχρεώνει τον ασθενή να σκέφτεται ή να κάνει κάτι που του προκαλεί αρνητικά αποτελέσματα, ακόμη κι αν δεν μπορεί ο ίδιος να το καταλάβει. Ψυχαναγκαστική συμπεριφορά π.χ. είναι να επιστρέφει κάποιος και μια και δυο και τρεις φορές σπίτι του για να δει αν κλείδωσε, αν έκλεισε τον θερμοσίφωνα ή αν ξέχασε τα φώτα ανοιχτά. Ψυχαναγκασμός, επίσης, είναι να κοιτάζει κάποιος ανά μερικά δευτερόλεπτα το κινητό του, για να δει την ώρα, αν είχε κλήση ή αν έλαβε μήνυμα.

Ψυχαναγκασμός, ακόμη, είναι να γυρνάς συνεχώς πίσω προκειμένου να «τσεκάρεις» κάποιον που μόλις σε προσπέρασε. Όταν, λοιπόν, οι ψυχαναγκασμοί ξεφεύγουν από το πεδίο της «παρεμβολής» και γίνονται κυρίαρχοι στην ζωή μας, τότε μιλάμε πλέον για εμμονές. Στον χώρο της πολιτικής ένα είδος ψυχαναγκασμού θα μπορούσε να θεωρηθεί όταν, παρότι είσαι «τίποτα», «πουθενάς» και προκαλείς συναισθήματα μεταξύ γέλωτα, αηδίας και θλίψης, παρόλα αυτά να νομίζεις ότι τόσο σε σένα όσο και σε μερικά ανάλογης ποιοτικής (πατ)σαβούρας «ψώνια» και «νούμερα» έλαχε ο κλήρος για να ζωντανέψεις πολιτικά το σκουληκοφαγωμένο πτώμα του ψυχοπαθή Στάλιν και να είστε οδηγοί «στην ανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης».

Μιλάς ασύστολα και κουραστικά για αρκετά χρόνια για το δεύτερο σκέλος, μέχρι την στιγμή που κατεβαίνεις μαζί με τους άλλους γραφικούς «συντρόφους» στις μοναδικές εκλογές που συμμετέχεις και όταν «το κοντέρ» γράφει κάτι λιγότερο από 500 ψήφους πανελλαδικά, ο απόηχος της «σφαλιάρας» είναι τέτοιος που σε κάνει να κλείσεις το μαγαζάκι σου (το όνομα του οποίου ακούγεται τόσο… εξωτικό, ώστε να θυμίζει παραδοσιακό ιαπωνικό ποτό) και να επικεντρωθείς πια στην έκδοση μιας βρωμοφυλλάδας, η οποία δεν κάνει ούτε για να τυλίξεις ψάρια, καθώς ακόμη και αυτά θα βρωμίσουν από το πανάθλιο περιεχόμενό της. Παρόλα αυτά, ο ψυχαναγκασμός παραμένει αλώβητος και νομίζεις ότι μπορείς να είσαι μέσα σε όλα και να κάνεις τα πάντα.

Γιατί, λοιπόν, να μην ασχοληθείς (και) με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και να μην… επιχειρηματολογείς για την δίκη της στην λογική του «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», ώστε στις ηλίθιες ερωτήσεις που μόνος σου κάνεις, να φροντίζεις να δίνεις αντίστοιχες (παν)ηλίθιες απαντήσεις; Το να μας χαρακτηρίζει, λοιπόν, ένα σταλινικό απολειφάδι ως «νεοναζιστές» δεν μας αφορά, αλλά και δεν μας ενοχλεί, όταν προέρχεται από ανθέλληνες, αλβανόδουλους και σοβιετολάγνους.

Και βεβαίως, απαντώντας σε ανάλογο μήκος κύματος, δεν θα ανοίξουμε «διάλογο» με τα «ούρα» του Στάλιν και τα «κόπρανα» του Ζαχαριάδη. Ανήκουμε, όντως σε πολύ διαφορετικούς κόσμους, (ιδεολογικά, πολιτικά και κυρίως ηθικά) για να κάνουμε «ανταλλαγή απόψεων» με «επαναστάτες» της πλάκας και ουραγούς του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος, με τιποτένιους χυδαίους και μίζερους μισητές των πάντων, με «ορκ» οι οποίοι έγραφαν στην βρωμοφυλλάδα ότι «ηθικά και πολιτικά» η δολοφονία του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη ήταν… «δίκαια επαναστατική πράξη»!

Για τέτοιου είδους απάνθρωπα και αδίστακτα «σκουπίδια» πρόκειται, τα οποία, βεβαίως, κανείς εισαγγελέας δεν κάλεσε για τον εγκωμιασμό εγκλήματος και την προσβολή νεκρών, που έκαναν. Με τους γλείφτες του βασανιστή και δολοφόνου του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, Ενβέρ Χότζα, (οι οποίοι όμως ήσαν τόσο ουτιδανοί και ανύπαρκτοι, ώστε ποτέ να μην τους δώσει επίσημη πολιτική έγκριση το αλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς), με τους δειλούς υβριστές του Ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, με τους υμνητές του Κουφοντίνα και των άλλων κομμουνιστών δολοφόνων-τρομοκρατών, ούτε «διάλογο» θα ανοίξουμε, αλλά ούτε και μια σταγόνα από το σάλιο μας θα σπαταλήσουμε.

Μάλιστα, επειδή η βλακεία αποτελεί το πλέον ακατανίκητο «επιχείρημα», και γι’ αυτό ο (κομμουνιστής) βλάκας είναι όντως αήττητος, είναι χάσιμο χρόνου οποιαδήποτε απόπειρα σοβαρής απάντησης. Ως γνωστόν, «όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο κνίτης κοίταζε το δάχτυλο». Εδώ, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι ο «ούλτρα» σταλινικός «έξυνε» την μύτη του με το δικό του δάχτυλο…

Τι άλλο να πεις για έναν γραφικό τύπο, που σε ένα κείμενο 835 λέξεων για τους εγχώριους αλβανόδουλους ασχολείται με τις… 61 λέξεις και… ανακαλύπτει πόσο «πονάμε» για τα όσα ένας ηλικιωμένος φαντασιόπληκτος γράφει για την δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, με «λογική» ανάλογη του Γιαννάκη «εεε…» Μπασκάκη «αυτοί λένε εκείνο κι εγώ συμπεραίνω και γράφω το άλλο»; Είναι δυνατόν να πάρεις στα σοβαρά μπολσεβικικά απολιθώματα που χαρακτηρίζουν το ανεπανάληπτο κάθαρμα Βισίνσκι ως «Ο εξέχων αυτός σοβιετικός νομικός»(!), ενώ είναι γνωστός ο εμετικός ρόλος του στο νομικό έκτρωμα δικών της Μόσχας την δεκαετία του 1930, όταν αγόρευε ουρλιάζοντας σαν λυσσασμένος σκύλος μπροστά στους κατηγορούμενους, οι οποίοι «τίγκα» στα ψυχοφάρμακα «ομολογούσαν» την… ενοχή τους; Και γράφει, ο θρασύδειλος, ότι «Είναι τυχεροί, πάντως, που στην εισαγγελική έδρα δεν κάθεται ο Αντρέι Βισίνσκι!»…

Πόσο πιο χαμηλά θα πέσετε, άθλιοι και άνανδροι, που όντως ονειρεύεστε στην δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ μια επανάληψη των στημένων δικών της Μόσχας; Πραγματικά, δεν είναι δυνατόν τέτοια θλιβερά υποκείμενα να έχουν έστω και την αξία σεβασμού προς έναν ιδεολογικό αντίπαλο. Το μόνο που αξίζουν είναι η αηδία και η περιφρόνηση από ένα Γνήσιο Εθνικό και Λαϊκό Κίνημα, το οποίο επειδή είναι ασυμβίβαστο διώκεται για τις ΙΔΕΕΣ του, κάτι που επί της ουσίας ομολογεί (έστω και αν δεν το καταλαβαίνει) και ο ίδιος στις «αναλύσεις» που κάνει, ασχέτως του ότι (λόγω ηλικίας ή άλλοι λόγοι;) δεν μπορεί να το καταλάβει.

Τελειώνουμε, λοιπόν, με αυτό το «νούμερο» και τους εναπομείναντες ομοίους του στην περιθωριακή φυλλάδα με την μηδαμινή κυκλοφορία (αλήθεια, «πως βγαίνει» οικονομικά και συντηρεί όσους πληρώνονται απ’ αυτή;) με τον ίδιο τρόπο που κλείσαμε και την προηγούμενη φορά, χωρίς πλέον να ασχοληθούμε ξανά πια με αυτούς τους «αρουραίους» του μπολσεβικισμού. Πίσω στις τρύπες σας, προδότες! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ