Συνέχεια της πάλης των Ιδεών

Όταν το 2013 συγκροτήσαμε το πολιτιστικό - μορφωτικό ίδρυμα του Λαϊκού Συνδέσμου με το όνομα – αρκτικόλεξο «ΑΙΓΙΣ» («Ανεξάρτητο Ίδρυμα  Γεωπολιτικών Ιστορικών Σπουδών») γνωρίζαμε ότι η προσπάθειά μας απευθυνόταν σε ένα ειδικό κοινό : Τους καθ’ οιονδήποτε τρόπον «ειλικρινώς ανησυχούντες» περί τα Εθνικά ζητήματα Έλληνες.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, με όλους τους κλυδωνισμούς και τις ασφυκτικές ταραχές που επέφεραν οι άδικες λυσσαλέες διώξεις των Συναγωνιστών, η ποικιλόμορφη έως δολοφονική βία και η γενικευμένη καθεστωτική πολεμική κατά του Κινήματος, το ΑΙΓΙΣ με συνέπεια και επιμονή συνέχισε την προσπάθεια  πολιτιστικής έρευνας και παραγωγής γύρω από ζητήματα που αφορούν στην Εθνικιστική ιδεολογία. Αυτή η προσπάθεια  συνεχίζεται μέχρι σήμερα, καθώς με τις  εκδοτικές και ενημερωτικές δραστηριότητές, αποπειρόμαστε να προσεγγίσουμε συνολικά και αξιόπιστα όλα τα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά θέματα. Όμως αυτό το οποίο επ’ ουδενί λόγω μπορούσαμε να φαντασθούμε ήταν ότι τα «απαγορευμένα», «ιδιότροπα» ή «ακραία» θέματα και αντικείμενα που πραγματευόμαστε ορμώμενοι από Πίστη και Όραμα, θα ενέκυπταν στο προσκήνιο ως εκκωφαντικά στοιχεία μιας εκδιπλούμενης τρέχουσας πραγματικότητας και θα καθίσταντο αφορμές δραστικού προβληματισμού.

Οι λόγοι γιά αυτήν την κλιμακωτή εστίαση του κοινού στην Εθνικιστική θεματολογία, έχουν κυρίως να κάνουν με την σύγχρονη, ολοζώντανη και αδιαμφισβήτητη  αποτύπωση του συλλογικού «Γίγνεσθαι» του Λαού μας όπως το περιγράφουμε δίχως εθελοτύφλωση, προκαταλήψεις, στερεοτυπίες και αγκυλώσεις. Σιγά-σιγά, αποσπασματικά, αλλά σταθερά και μεθοδικά, παρουσιάζουμε μια διαφοροποιημένη, ρηξικέλευθη αντίληψη της φυσικής και ιστορικής πραγματικότητας. Μια ολόκληρη «άλλη» ιστορία της ανθρωπότητας έρχεται στο φως μέσα από την προσπάθειά μας, μέσα από μελέτες, έρευνες, δημοσιεύσεις στο Διαδίκτυο και παραγωγή βιβλίων.

Οι Συνέλληνες «ψυχανεμίζονται» ότι, πίσω από την κρατούσα, «άνωθεν και έξωθεν» επιβαλλόμενη καθεστωτική - επίσημη ιστορία που τους λέγεται, υπάρχει και μια άλλη «άρρητη», «απαγορευμένη» «μυστική» ιστορία, κυριολεκτικά περιθωριοποιημένη,  στρεβλωμένη και ….καταχωνιασμένη για διάφορους λόγους. Μια Γνώση και μια Ιστορία που μέχρι πρόσφατα διαδιδόταν σε ορισμένους κύκλους ανθρώπων και από  περιθωριακές εκδόσεις. Μια Γνώση και μια Ιστορία τις οποίες το «κατεστημένο», δηλαδή τα μεγάλα καθεστωτικά συγκροτήματα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, η πολιτική εξουσία και οι ποικίλοι «διανοούμενοι» υπάλληλοί της, φροντίζουν να την δαιμονοποιούν, να την παρουσιάζουν ως αιρετική, αναξιόπιστη ή και τέλος ως γραφική.

Ο επισήμως «ακήρυκτος» αυτός πολιτιστικός πόλεμος, ανάμεσα στο «διανοητικό και ενημερωτικό κατεστημένο» του Καθεστώτος και στην Εθνικιστική «άλλη» άποψη, βεβαίως δεν είναι κάτι καινούριο. Στην Πατρίδα μας η «δημοκρατική πολυφωνία» αντιπαθεί ή μισεί, απομακρύνει ή αποσιωπεί την Εθνικιστική θεώρηση.  Η αιτία, προφανώς είναι ξεκάθαρη και απλή: Αυτοί που έχουν κατά περιόδους τα ηνία της εξουσίας «κόβουν και ράβουν» την εξιστόρηση των γεγονότων στα δικά τους στενόκαρδα μέτρα και όπως ακριβώς  εξυπηρετεί τους βουλιμικούς - τυραννικούς σκοπούς τους, παρόντες και μελλοντικούς.

Φθάνει απλώς να σκεφθούμε: Άραγε θα ήταν ίδια η εξιστόρηση των γεγονότων εάν η Οθωμανική Αυτοκρατορία σε μία από τις δύο πολιορκίες της Βιέννης την εκπορθούσε και κυριαρχούσε στην ηπειρωτική Ευρώπη; Θα ήταν ίδια η κοσμοθεωρητική και ιστορική μας αντίληψη, καθώς και η εν γένει οπτική μας περί των ατομικών και συλλογικών πραγμάτων εάν είχε επικρατήσει ο Πολυθεϊσμός και όχι ο Χριστιανισμός; Θα λέγαμε και θα σκεφτόμασταν τα ίδια εάν ο Ελληνικός Στρατός θριάμβευε κατά του Κεμάλ Πασά, πραγματώνοντας την Μεγάλη Ιδέα της Ελλάδος των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών;

Τα ανάλογα παραδείγματα που λειτουργούν ως πηγές ευρύτερου και βαθύτερου προβληματισμού είναι ασφαλώς πάρα πολλά, αλλά αυτό που παραμένει ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα είναι ότι, σχεδόν όλα τα μεγάλα γεγονότα που συνέβησαν κάποτε και σημάδεψαν έκτοτε το Έθνος μας, την Ευρώπη και  κατ’ επέκταση την ανθρωπότητα, έχουν υποστεί στην ιστορική τους μεταφορά σκόπιμες αλλοιώσεις και στρεβλώσεις, κάποιες με τη νομοτελειακή διαδικασία  της σκεδάσεως και παραθλάσεως των επαλλήλως μεταφερομένων πληροφοριών, αλλά και πολύ περισσότερες  από δόλο και εσκεμμένη παραπληροφόρηση.

Πιστεύουμε ανυπόκριτα ότι,  τρεις είναι οι κύριοι πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν την ορθή αντίληψη της Αλήθειας:

1. Κυρίαρχο «υποκείμενο της Ιστορίας» είναι το Έθνος, φορέας και δημιουργός του πολιτισμού, το Έθνος ανελισσόμενο με την βιολογική του διαχρονία καθώς διεξάγει τον «Αγώνα περί Υπάρξεως».
2. Εμπράγματο πεδίο δράσης  του Έθνους είναι η Πατρίδα, η Γη των Πατέρων που αποκτήθηκε ή και χάθηκε  με μάχες, θυσίες και αίμα. Η Πατρίδα,  που οριοθετεί την εθνική τροχιά.
3. Η μητρική Γλώσσα, όργανο της γνώσεως και θησαυρός της μνήμης, που συνδέει  διαχρονικά και ακλόνητα την Ιδέα με την Φύση και την Ζωή.

Επιδιώκουμε με την έρευνα και την μελέτη να προσεγγίσουμε κύρια ζητήματα που σηματοδοτούν εδώ και περίπου τρεις χιλιετίες την αληθινή  Ελληνική Ιστορία και την ιστορία του ελληνοκεντρικού Δυτικού Πολιτισμού Δηλαδή ζητήματα που έχουν πυροδοτήσει επί πολλούς αιώνες φανερές ή και κρυφές μάχες ανάμεσα σε κοσμοθεωρήσεις, κράτη και ιερατεία, αλλά και έχουν θρέψει την αναζήτηση, την γνώση και την φαντασία των ανθρώπων.

Ένα μείζον ζήτημα σχετίζεται με την ύπαρξη ή ανυπαρξία μιας διαχρονικής ανωτέρας ουσιώδους γνώσεως, η οποία δύναται με την σπουδή και εφαρμογή της  να διασώσει την Ζωή και να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε τέλειο ον. Ήτοι μιας γνώσεως  η οποία από την χαραυγή του χρόνου μεταδίδεται και αναπαράγεται επιλεγμένα – ωσάν μια ζωντανή άλυσος - από τους εκάστοτε φορείς της, μέχρι τις ημέρες μας σε «Αυτούς που στέκουν Ορθοί ανάμεσα στα Ερείπια».

Το δεύτερο μείζον ζήτημα σχετίζεται με την ιστορικότητα της Θείας Αποκαλύψεως και τις διάφορες μορφές της διδασκαλίας της, ήτοι αφορά στα ποικίλα ιερά κείμενα που έφθασαν ως εμάς και κατ' επέκταση στην ύπαρξη κάποιας μορφής της Παραδόσεως που μεταφέρει εμμέσως ή κρυφίως τις αληθείς αρχέγονες διδασκαλίες μέχρι τις ημέρες μας.

Γύρω από αυτά τα δυο πυρηνικά και κομβικά κοσμοθεωρητικά ζητήματα έχει σχηματισθεί από αιώνες ένα συγκεχυμένο πλέγμα από θεωρίες, δοξασίες, πλάνες, παραπλανήσεις, προκαταλήψεις, διαστρεβλώσεις, διαβολές, σκευωρίες, αλλά και μυστικές δραστηριότητες (συχνά με σκοτεινούς, ανίερους και απάνθρωπους σκοπούς). Αυτό το πλέγμα, από τις παραμονές του Α΄ Μεγάλου Πολέμου και ένθεν, καθίσταται ολοένα και πυκνότερο, αντικατοπτρίζεται δε σε εκατομμύρια βιβλία, δισεκατομμύρια μεθοδευμένα ψεύδη, καθώς και σε χιλιάδες συνωμοσίες, ταραχές, ανθρωπογενείς καταστροφές και πολέμους. Συνεπώς η διάκριση μεταξύ αληθείας και ψεύδους καθίσταται συχνότατα δυσχερεστάτη έως ανέφικτη.

Εγγενώς η ανθρώπινη ύπαρξη «φύσει ορέγεται του ειδέναι», συνεπώς κατ' αρχάς πάντα υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει η φυσική περιέργεια του καθενός μας «γιά όλα τα απερινόητα, τα σύνθετα, αυτά που μας κρύβουν».

Όμως, ο άνθρωπος που θέτει εαυτόν στην παράταξη μάχης του Εθνικισμού, έχει σαφές χρέος να επιδιώκει να σχηματίσει την κατά το δυνατόν πλέον ολοκληρωμένη άποψη (έστω και ατελή σε σχέση με την πλήρη κοσμική εικόνα) για τα  «όντως σημαντικά» ζητήματα –τα ουσιώδη και κοσμογονικά ιστορικά γεγονότα- που διαμορφώνουν την ψυχολογία του Λαού μας και την εν γένει δομή και λειτουργία της Λαϊκής Κοινότητας.

Στην εργώδη πορεία αναζητήσεως της γνώσεως και της αληθείας η έρευνα για την αλήθεια των γεγονότων είναι δυνατόν να υποπέσει σε δευτέρα μοίρα και την πρώτη θέση να λάβει πλέον μια άλλη έρευνα πιο ουσιαστική, μια έρευνα που σχετίζεται αμέσως με τον ίδιον τον εαυτό του ερευνητή, η οποία αντανακλά ευσχήμως την δελφική Απολλώνιο προσταγή «Γνώθι σαυτόν». Αυτός που «όντως ερευνά», όπως έχει χρέος να πράττει ο Εθνικιστής, αντιλαμβάνεται ότι η Αλήθεια δεν έχει σχέση μόνον με εξωτερικά γεγονότα (τα οποία μόνον υποστηρικτικό ρόλο μπορούν εν τέλει να έχουν) αλλά με την Καθαυτήν Αντικειμενική Γνώση της Παραδόσεως που επάγει η «Αιώνιος Φιλοσοφία» («philosophia perennis»). Για να προχωρήσει όμως στην οδό της χρειάζεται να αναπτύξει την κρίση του, να δύναται να διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, όπως στην Ευαγγελική παραβολή περί των ζιζανίων (Ματθαίος, 13.24).

Το πρώτο βήμα κάθε δραστικής ερεύνης που σχετίζεται με τα ιστορικά γεγονότα και τα γεωπολιτικά δεδομένα, όπου κατά μείζονα λόγο αποσκοπεί το ΑΙΓΙΣ, γίνεται μέσα από συζητήσεις, ανίχνευση και μελέτη βιβλίων και περιοδικών.

Εν προκειμένω, με τα βιβλία και τις δημοσιεύσεις μας, αυτό που ημπορούμε να πράξουμε είναι να συμβάλουμε συνθετικά, κριτικά, και με όσα περισσότερα στοιχεία έχουμε διαθέσιμα, στην έρευνα των θεμάτων που θεωρούμε με απόλυτη ειλικρίνεια ότι, εδώ και πολλά χρόνια αφορούν στο εθνικό αλλά και στο παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Αυτό το ενδιαφέρον μας περί τα μείζονα Εθνικά και Κοινωνικά ζητήματα, ιδίως μέσω του πρίσματος της Ιστορία και της Γεωπολιτικής, το οποίον αυξάνεται συνεχώς, μας οδηγεί να αναζητούμε, επιμόνως και λεπτομερώς, αποτελέσματα αντάξια της σημασίας των θεμάτων που επιδιώκουμε να πραγματευόμαστε και τα οποία τίθενται ως υποθήκη για περαιτέρω, πλέον εμπεριστατωμένες και πολύπλευρες προσεγγίσεις στο εγγύς και απώτερο μέλλον. Η Αλήθεια είχε πάντα ολίγους απολογητές και ελάχιστους μαχητές. Όμως διαλάμπει και  πείθει αφ’ εαυτής, καθώς αναδεικνύεται με την αδάμαστη συνέχεια της πάλης των Εθνικιστικών  ιδεών, επί σαράντα περίπου χρόνια.

Α. Κωνσταντίνου