Πυξίδα Ιδεών: Η πολιτική επιστήμη υπό το πρίσμα του Εθνικισμού

Άρθρο στην εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"

Η Πολιτική αποτελεί την πεμπτουσία της συλλογικής ζωής του ανθρωπίνου κοινωνικού όντος. Είναι μείζων τέχνη και συνάμα επιστήμη, που συνάδει με το γεγονός ότι οι σκοποί και οι στόχοι της κοινωνικής ζωής είναι πάντοτε πολλαπλοί και πολυδιάστατοι.

Βεβαίως ουδεμία σχέση έχει η αληθής Πολιτική, η πράγματι «μείζων πολιτική» με την άθλια μικροπολιτική των αγελαίων χαχόλων και των ατομιστών υπαλλήλων των Διεθνών Επικυριάρχων. Συνεπώς η ουσία και οι νόμοι της αληθούς Πολιτικής δεν μπορούν να περιοριστούν στην οικονομία, στην ηθική, στην αισθητική, στην μεταφυσική ή στην αντίληψη του ιερού και στις ιεροπραξίες.

Η Πολιτική αναγνωρίζει και διακρίνει μεταξύ των εννοιών δημόσιο και ιδιωτικό, εντολή και υπακοή, διαβούλευση και απόφαση, πολίτης και ξένος, φίλος και εχθρός. Στην Πολιτική ενυπάρχει ηθική, (καθώς η Ηγεσία στοχεύει σε ένα «κοινό καλό» και είναι εμπνευσμένη από τις αξίες και τα έθιμα της συλλογικότητας), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ατομική ηθική είναι πολιτικώς εφαρμόσιμη. Τα καθεστώτα που αρνούνται να αναγνωρίσουν την ουσία της πολιτικής, (δηλαδή αρνούνται την πληθώρα των σκοπών και στόχων της ή ευνοούν την αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας), είναι εξ ορισμού «μη πολιτικά», δηλαδή «αντιπολιτικά», στρεφόμενα ενάντια στην Φύση και στην Ιστορία του ανθρώπου, όπως αποδίδει υπέροχα η αριστοτέλεια σκέψη περιγράφουσα πως «ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά από τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός».

Η «σύγχρονη» σκέψη των ποικίλων «νεωτεριστών» κι «εκσυγχρονιστών» της αριστεράς και της δεξιάς, έχει αναπτύξει μια ψευδαίσθηση της πολιτικής ως τάχα «ουδέτερης» δραστηριότητας, απομειώνοντας τις διαστάσεις της πολιτικής εξουσίας σε μιαν απρόσωπη κι αναιμική διαχειριστική αποτελεσματικότητα, σε μια μηχανιστική εφαρμογή νομικών, τεχνικών ή οικονομικών κανόνων και θεσμίων: Η «διακυβέρνηση των ανθρώπων» οφείλει σύμφωνα με τα εξουσιαστικά ανδρείκελα των Επικυριάρχων να βασίζεται στην «διαχείριση των πραγμάτων».

Ωστόσον, η δημόσια σφαίρα επιβεβαιώνει πάντα ένα ιδιαίτερα ευρύτερο και όχι μόνον υλικό όραμα της «ευζωίας», της «καλής ζωής». Από την ιστορία καταφαίνεται πως αυτή η ιδέα του «καλού» προηγείται της ιδέας του «δικαίου» - και όχι το αντίστροφο. Σε εθνικό επίπεδο, ο πρώτος στόχος όλων των πολιτικών ενεργειών είναι η κοινωνική ειρήνη των πολιτών: Προς τα έσω, η ασφάλεια και η αρμονία μεταξύ όλων των μελών της κοινωνίας. Προς τα έξω η προστασία από κάθε ξένο κίνδυνο. Σε σύγκριση με αυτόν τον στόχο, η επιλογή μεταξύ αξιών όπως η ελευθερία, η ισότητα, η ενότητα, η ποικιλομορφία και η αλληλεγγύη είναι αυθαίρετη. Δεν είναι αυτονόητη, αλλά αποτελεί πρόβλημα του ζητουμένου τελικού αποτελέσματος.

Η πολυμορφία των κοσμοθεωριών αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κριτήρια για την εμφάνιση και ανάδυση της Πολιτικής. Επειδή δι αυτής αναγνωρίζεται ο πλουραλισμός των προσδοκιών και των σχεδίων, η αληθής Δημοκρατία, (το κράτος του «Δήμου», ήτοι του συνόλου των Ομογενών Πολιτών) επιδιώκει να διευκολύνει αλλά και να αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις και ειρηνικές συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Είναι δηλαδή «φύσει» μια εξαιρετικά «πολιτική» μορφή διακυβέρνησης. Αν το άτομο θεωρεί ότι είναι μέλος μιας κοινότητας, τότε θα συμπεριφέρεται ως πολίτης σε μιαν άμεση δημοκρατία, η οποία είναι η μόνη μορφή κυβέρνησης που προσφέρει την συμμετοχή στις δημόσιες συζητήσεις και αποφάσεις, καθώς και την ικανότητα να κάνει κάτι για τον εαυτό του και να επιτύχει να υπερέχει μέσω της εκπαίδευσης.

Η Πολιτική δεν είναι απλώς μια επιστήμη, που συναρτάται μόνο με την λογική ή την τεχνολογία, αλλά είναι συνάμα και μια σπουδαία τέχνη που πάνω από όλα απαιτεί σωφροσύνη. Υπονοεί πάντοτε ρέουσα αβεβαιότητα, πληθώρα επιλογών καθώς και μεθοδική λήψη απόφασης για τους επιδιωκόμενους στόχους. Η τέχνη της διακυβέρνησης παρέχει την εξουσία αξιολόγησης και επιλογής μεταξύ των διαφόρων δυνατοτήτων, καθώς και την ικανότητα περιορισμού τους. Η ισχύς της κυβερνήσεως ποτέ δεν είναι απλώς ένα μέσον, το οποίον έχει αξία μόνον ως συνάρτηση των σκοπών που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ