Επανάσταση για την Ανάσταση του Έθνους

Άρθρο της διευθύντριας της "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη "Εγέρθητι"Η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα των Παθών του Θεού και Ανθρώπου, παρομοιάζεται συχνά με τον δρόμο της Ελλάδος. Μια μακρά εβδομάδα κατά την οποίαν η Ελλάδα περνά το πάθος της κρίσεως,της φτώχειας και του εξευτελισμού, μα περιμένει και ελπίζει στην Ανάσταση.
Ο ευχάριστος αυτός συμβολισμός ας μην μας ξεγελά. Ας μην αποσπά την προσοχή μας από τα συστατικά στοιχεία του Θείου Πάθους και τον ρόλο τους στην εξέλιξη του Θείου δράματος: το νόημα της θυσίας, τον ρόλο της προδοσίας, και τον σκοπό της Αναστάσεως.Ο πολιτικός κόσμος της χώρας μετά την Μεταπολίτευση, ουδέν περί θυσίας γνωρίζει. Μαθημένος να παίρνει και όχι να δίνει, δυσκολεύεται να αντιληφθεί πώς μια χούφτα Ελλήνων μπορούν με την πίστη τους στις αστείρευτες δυνάμεις της αιωνίου Ελλάδος να αφυπνίσουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων και αυτοί να μεταφέρουν το μήνυμα της ελευθερίας σε ολοένα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Και για τι; Επειδή πιστεύουμε ότι αυτό είναι το καθήκον του κάθε ενός από εμάς απέναντι στην Πατρίδα μας. Και για κάτι ακόμη, το οποίο συχνά παραγκωνίζεται.
Η ολοκλήρωση του Ενός έρχεται μέσα και μαζί με την ολοκλήρωση του Συνόλου. Κανείς υγιής άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος όταν οι γύρω του δυστυχούν. Αντιθέτως, όταν το Σύνολο κινείται στον δρόμο της Δημιουργίας, της Προόδου και της Αναπτύξεως, όταν η Αισθητική, η Παιδεία, η Κοινωνική συνοχή και η συλλογική υπερηφάνεια για τα έργα της ειρήνης, είναι κοινό κτήμα, τότε και ο Ένας, εντασσόμενος στο Σύνολο, φέρει εις πέρας τον Ατομικό του ρόλο και σκοπό.
Για μας τους Εθνικιστές είναι καθήκον και χαρά μαζί να είμαστε χρήσιμοι στην Πατρίδα και στον Λαό μας. Εμείς κάνουμε το βήμα προς τα εμπρός, βγαίνοντας από την παθητική μάζα, την ώρα της μέγιστης ταπείνωσης του Λαού και της χώρας. Γι’ αυτούς οι οποίοι καθήκον και υποχρέωση αναγνωρίζουν μόνον τα όσα οφείλουν στους ξένους και ντόπιους χορηγούς τους, η πίστη στα πεπρωμένα της Φυλής και το καθήκον απέναντι στο Γένος, είναι terrain cognita.
Την Μεγάλη Εβδομάδα, Δεξιοί και Αριστεροί, Αριστεροί αμφότεροι στην Σκέψη, σταυρωτές του Θείου και του Ανθρώπινου, αρνησίθρησκοι και απάνθρωποι, καμώνονται τους θρησκεύοντες και στήνονται δίπλα σε αρχιερείς λογχίζοντας την πλευρά του Λαού και του Χριστού του. Θεοκτόνοι και εθνοκτόνοι.
Φαρισαίοι και Πέτροι
Από το δράμα της Ελλάδος, όπως και από το Θείο Δράμα, δεν λείπουν ούτε οι Φαρισαίοι ούτε οι Πέτροι. Δεν λείπουν αυτοί που επαίρονται φιλάρεσκα για την αρετή, την επαναστατικότητα και την ελληνοπρέπειά τους, κρύβοντας ως τάφοι κεκονιαμένοι τις συναλλαγές και τις χαμερπείς ιδιοσυγκρασίες τους, μήτε αυτοί που λιποψύχησαν, που ρουφιάνεψαν, που πρόδωσαν. Αν ο Πέτρος έγινε ο λίθος επί του οποίου ο Εκλεκτός έχτισε την Εκκλησία Του, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όσους αρνήθηκαν την ταυτότητά τους. Οι Πέτροι είναι αυτοί που ξεφλουδίζουν τα στρώματα της υπάρξεώς μας ως ατόμων και ως κινήματος, και μας δείχνουν τι δεν είμαστε και τι δεν πρέπει να είμαστε. Οι αντίπαλοί μας είναι αυτοί που γυαλίζουν το μέταλλό μας. Οι αρνητές μας, είναι οι ευεργέτες μας, αυτοί οι οποίοι στερεοποιούν την ταυτότητά μας. Όπως ο Ιούδας και οι Φαρισαίοι, έχουν την δική τους πολιτική ατζέντα. Το κακό που κάνουν, επιτείνει και αυξάνει την σημασία του Αγαθού.
Προς τι το Πάθος, αν όχι για την Ανάσταση; Οι Χρυσαυγίτες γράφουν Ιστορία. Πέρα από κάθε πολιτικάντικη λογική, πέρα από τις ελπίδες και τους φόβους, πέρα από τον πόλεμο και την λάσπη, ανοίγουν τον δρόμο για να περάσει φωτεινή η Ελλάδα, η Ελλάδα που γνωρίσαμε και νοσταλγούμε, η κατά Φύσιν Ελλάδα, η Ελλάδα που είμαστε εμείς, κάτω από τα ξόμπλια της Ανατολής και της Δύσης, η Ελληνοελλάδα του Μακρυγιάννη,  του Κόντογλου, του Γιαννόπουλου, του Πικιώνη, της Χατζημιχάλη, του Ελύτη.
Την ώρα που ξένη και ντόπια τρόικα λεηλατούν ό,τι ελληνικό. Την ώρα που ντόπια και ξένα κέντρα επιτίθενται στην μοναδική βάσιμη και συγκροτημένη ελπίδα του Έθνους για έξοδο από τα αδιέξοδα, στα οποία σύμπας ο μεταπολιτευτικός κόσμος, η πολιτική, πνευματική, εκκλησιαστική και στρατιωτική ηγεσία με τις προδοσίες, τις ολιγωρίες, και την αδιαφορία τους έφεραν την Πατρίδα.Την ώρα που πολλοί επιχαίρουν για την καταστροφή της Ελλάδος, προωθώντας την λαθρομεταναστευτική εισβολή, τους Ιούς και τα μικρόβια της κοινωνικής διάλυσης και της παράλυσης των πολιτών. Την ώρα που κάποιοι  περιμένουν τον από μηχανής θεό να τους σώσει, και κάποιοι βαφτίζουν την δειλία και τον συμβιβασμό τους σύνεση.
Αυτή την ώρα εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές που συμπαρατασσόμεθα στην μοναδική εναλλακτική απέναντι στο κόμμα των πολιτικών κομμάτων που ευθύνεται για την σάπια Δημοκρατία των αποκλεισμών, της φίμωσης των πολιτικών αντιπάλων, των διώξεων και των φυλακίσεων, είμαστε Παρούσες και Παρόντες. Ενάντιοι στους καιρούς της δουλείας και της υποταγής, σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες μας, πιστοί στο παράδειγμα εκείνων που αυτοβούλως παρατάχθηκαν στις Θερμοπύλες κάνοντας πέρα τους «σώφρονες» και τους Εφιάλτες.
Όχι όμως μόνον εκεί. Γιατί το Πάθος δεν έχει νόημα παρά ως ο δρόμος που οδηγεί στην Ανάσταση. Γιατί την Ελλάδα δεν την ανάστησαν οι σαπιοδάσκαλοι, οι σαπιορήτορες και οι ξενόδουλοι ραγιάδες. Την ανάστησαν οι ποιητές και οι ελεύθεροι των ορέων, οι τσοπάνηδες και οι αρματωλοί, αυτοί οι οποίοι πίστεψαν ότι «Διπλό, τριπλό θα πάρουμε αυτό που μας επάρθη».
Αυτοί που πολέμησαν για την γυναίκα και το βασιλόπουλο του Μακρυγιάννη. Αυτοί που πίστεψαν στην Ανάσταση, γι’ αυτό και μάτωσαν στον Σταυρό, ακόμα κι όταν νόμισαν πως ο Θεός, τους εγκατέλειψε. Ακόμα κι όταν ήπιαν ξύδι. Ακόμα κι όταν έβαλαν στον κλήρο τα ρούχα τους. Ακόμη και τότε ο νους τους δεν άφησαν να πέσει στα σκοτάδια του τάφου, αλλά υποσχέθηκαν στον εαυτό τους να σηκωθούν και να σηκώσουν και όσους πιστέψουν, στο Φως.
Ο Άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Επικράνθη και γάρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη και γάρ καθηρέθη.
Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.
Έλαβενόπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Πού σου, θάνατε, το κέντρον;
Πού σου, Άδη, το νίκος;
Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται.
Ο αγώνας μας έχει νόημα όταν κατατείνει στην Ανάσταση. Ας πορευθούμε και πάλι με τα μάτια πέρα από τον τάφο. Ας πορευθούμε προς το Φως. Καλή Ανάσταση σε ένα έκαστο και στην Ελλάδα.