Ζωντανούς συντρόφους! Όσους ζωντανούς!

«Ο Ζαρατούστρας κοιμήθηκε πολλή ώρα, και δεν πέρασε μόνον η αυγή πάνω από την θωριά του, μα και το πρωί. Στο τέλος, όμως, άνοιξε τα μάτια του: απορημένος κοίταξε ο Ζαρατούστρα το δάσος και τη γαλήνη, απορημένος κοίταξε και μέσα του… Κ’ έτσι μίλησε τότε στην καρδιά του: «Καινούργιο φως ανάφτηκε μέσα μου: Συντρόφους χρειάζομαι, και ζωντανούς – όχι νεκρούς συντρόφους και πτώματα, που να τα κουβαλώ μαζί μου, όπου θέλω εγώ. Μα χρειάζομαι ζωντανούς συντρόφους, που να με ακολουθούν, γιατί θέλουν ν’ ακολουθήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους – κ’ εκεί που θέλω εγώ. Ένα φως ανάφτηκε μέσα μου: να μη μιλά τον λαό ο Ζαρατούστρα, μα σε συντρόφους. Δεν πρέπει να γίνει ο Ζαρατούστρα βοσκός και σκυλί κοπαδιού».  

ΦΡ. ΝΙΤΣΕ