Το “Εθνικό Συμφέρον” εκείνων που δεν έχουν Εθνική συνείδηση

Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν σ’ αυτή την «Έρημη Χώρα», σ’ αυτόν τον τόπο «που τον πελεκούν και που τον καίνε» χρόνια τώρα, πολιτικοί που βγάζουν φλύκταινες ακούγοντας τη λέξη: έθνος, να επικαλούνται συνεχώς στην επιχειρηματολογία τους την υπεράσπιση του ….. εθνικού συμφέροντος.

Αναρωτιέται πως γίνεται, ενώ το εθνικό συμφέρον είναι ένα και συγκεκριμένο, να υπάρχουν τόσες πολλές και κυρίως τόσο αντιφατικές ερμηνείες και εκδοχές για τον τρόπο που αυτό μπορεί να υπηρετηθεί.  Και μάλιστα εκδοχές που βασίζονται σε ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες απορριπτικές για την έννοια του έθνους. Το οποίο θεωρούν μια «ψεύτικη συνείδηση» που αποτελεί το «ιδεολογικό νεφέλωμα» με το οποίο η άρχουσα τάξη περιβάλλει το «αστικό κράτος». 

Είναι προφανές ότι αυτό συμβαίνει γιατί με τον όρο: εθνικό συμφέρον, ο καθένας υπονοεί εντελώς διαφορετικά πράγματα. Πράγματα διαμετρικά αντίθετα και εντελώς ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Και γιατί ο Εθνικισμός, αυτή η «ψεύτικη συνείδηση», αποδείχτηκε απείρως ισχυρότερος από τη θρυλική «ταξική συνείδηση», που υποτίθεται μάλιστα ότι εδράζεται στην αντικειμενική πραγματικότητα. «Ταξική συνείδηση» που επειδή δεν είναι αρκετή για να αιτιολογήσει στη συνείδηση των Ελλήνων τις επιλογές της ελληνόφωνης ηγεσίας τους, επιστρατεύεται ο όρος «εθνικό συμφέρον», αλλά με εντελώς στρεβλωμένο περιεχόμενο.   

Ο Λένιν κάποτε πίστευε ότι η ιστορία θα οδηγούσε νομοτελειακά στην εξάλειψη του Εθνικισμού, όταν θα εξέλιπαν οι «περιορισμοί», που κατά την μαρξιστική πεποίθηση  τον γεννούν. Δηλαδή οι «περιορισμοί» της γλώσσας, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, της φυλετικής ομοιομορφίας και γενικά των συνόρων. Πίστευε ότι σταδιακά η διεθνιστική αλληλεγγύη του προλεταριάτου θα οδηγούσε στη νίκη του σοσιαλισμού και την γενικευμένη ομογενοποίηση. Είναι φανερό ότι διαψεύσθηκε.

Γιατί ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα άθροισμα βιολογικών αναγκών, κάτι πολύ περισσότερο από πεπτικός σωλήνας, είναι πρόσωπο. Οι ενέργειες και οι τρόποι αυτού του προσώπου εμφανίζονται στην ιστορία, ως κοινότητα εμπειρίας, στο φαινόμενο του έθνους.

Και γιατί -ενώ βάσει αυτών των αντιλήψεων- ο Εθνικισμός είναι τάχα ένα «αστικό φαινόμενο», η φύση, η ζωή και η ιστορία αποδεικνύουν ότι υπήρχε προ αμνημονεύτων χρόνων. Και ότι προφανώς θα εξακολουθήσει να υπάρχει επί απροσδιόριστο για τις αντιλήψεις αυτές χρόνο. Άρα το μόνο που τους απομένει είναι για μεν τους αριστερούς να ευελπιστούν ότι ο Εθνικισμός θα σβήσει στον «βαθύ κομμουνισμό» (όταν αυτός «νομοτελειακά θα επικρατήσει») για δε τους νεοφιλελεύθερους όταν επέλθει η παγκοσμιοποίηση. «Ευσεβείς πόθοι» των δυο ιστορικών συνεταίρων (κομουνισμού - καπιταλισμού).

 Μέχρι σήμερα πάντως πουθενά η κοινωνική επανάσταση δεν μπόρεσε να εκδηλωθεί ανεξάρτητα από μια έκρηξη Εθνικισμού και πουθενά δεν μπόρεσε να επιβάλλει τον δικό της χαρακτήρα πάνω στον Εθνικισμό. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολύ συχνά γίνεται προσπάθεια τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα να παρουσιαστούν σαν προπομποί της προλεταριακής επανάστασης. Να τοποθετηθούν δηλαδή «τα άλογα πριν από την άμαξα», παρουσιάζοντας το κοινωνικό αίτημα πριν από το Εθνικό και όχι το αντίθετο. 

Έτσι για την ώρα αρκούνται να χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα τον όρο «εθνικό συμφέρον», λειτουργώντας σαν δεκανίκια του ιμπεριαλισμού, δηλαδή του υπεραναπτυγμένου καπιταλισμού, προσφέροντας τη βοήθειά τους σε αυτόν για την άρση των στοιχείων που κατά την λενινιστική ερμηνεία γεννούν τον Εθνικισμό.

Το πεδίο ακριβώς αυτό είναι που συναντώνται όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», παρά τις επί μέρους επουσιώδεις μικροδιαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους. Διαφωνίες της καμουφλαρισμένης λαγνείας όλων τους για την «καρέκλα» και την «κουτάλα». Που στην σημαντική των λέξεων του πιο υπανάπτυκτου τμήματος της κοινωνίας μας, δηλαδή των κομμάτων που παρέχουν προτάσεις πολιτικής οργάνωσης του ιστορικού υλισμού, λέγεται «εθνικό συμφέρον».    

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ