Εμείς και οι δήθεν εθνικιστές, υποτακτικοί του Συστήματος

Το 1992 όταν και ξεκίνησε κατ’ ουσίαν ο πολιτικός αγώνας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με αφορμή το Β’ Συνέδριο του Κινήματος, έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο “ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ”. 

Το 1999 έγινε η Β’ έκδοση, στην οποία προσέθεσα ένα επίμετρο, το οποίο είχα γράψει τον Αύγουστο εκείνου του έτους στην πατρογονική μου Γη, στην Μάνη. 

Στο επίμετρο αυτό ξεκαθάριζα ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την αστική “ακροδεξιά” γράφοντας χαρακτηριστικά: 

“Σε αντίθεση με την πολιτική των “τεσσάρων τοίχων” και της “καθώς πρέπει”… πολιτικές πρωτοβουλίες των δήθεν εθνικιστών, οι Χρυσαυγίτες, όλα αυτά τα χρόνια μάτωσαν στο πεζοδρόμιο, δείχνοντας μια συνεχή δυναμική παρουσία στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. 

Πραγματοποίησαν ανοικτές συγκεντρώσεις και πορείες με χιλιάδες νέους. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να αναφερθώ σε ένα ζήτημα καίριο που αφορά αυτόν τον ίδιο τον ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα του Κινήματός μας. Το ζήτημα αυτό είναι το κατά πόσον η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι ένα Κίνημα της λεγόμενης ακροδεξιάς ή όχι.”

Στην συνέχεια του κειμένου αναφερόμενος αναλυτικά ξεκαθάριζα ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν έχει καμία σχέση με τα απολιθώματα του αστικού κράτους του ψυχρού πολέμου και είναι ένα Κίνημα Λαϊκό και Εθνικιστικό! 

Δεν είχε καμία σχέση και δεν έχει ουδεμία προέλευση από τα διάφορα πολιτικά σχήματα αυτού του είδους, τα οποία εμφανίστηκαν κατά καιρούς και απέτυχαν! 

Είναι γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις συμπορευτήκαμε εκλογικά, και αυτό ήταν ΛΑΘΟΣ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήμασταν ιδεολογικά και πολιτικά ενταγμένοι σε όλα αυτά τα κόμματα και τις παρατάξεις, που δεν ήσαν τίποτε άλλο από την “ακροδεξιά” του συστήματος, από μία πολιτική παραφυάδα του παλαιοκομματικού καθεστώτος, η οποία προσπαθεί ακόμη και σήμερα να επιβιώσει ...