Η «συστημική» Χρυσή Αυγή και τα φερέφωνα της καθεστωτικής προπαγάνδας

Η συντονισμένη επίθεση εις βάρος της Χρυσής Αυγής από τις μεγάλες «ναυαρχίδες» της συστημικής ενημέρωσης αποτελεί μία ακόμα απόδειξη του μίσους, αλλά και του ενδόμυχου φόβου για την δυναμική του εθνικιστικού κινήματος. Μίας δυναμικής την οποία άπαντες παραδέχονται ότι εντοπίζουν ακόμα και μετά την αδυναμία εισόδου του Λαϊκού Συνδέσμου, έστω και οριακά, στη βουλή.

Εντούτοις, το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου χαροποίησε κι εκείνους οι οποίοι δήθεν καλόπιστα ασκούν κριτική στο Κίνημα, με σκοπό, υποτίθεται, να το καλυτερεύσουν ώστε να πορευθεί ακόμα πιο οργανωμένα και δυναμικά στο μέλλον. Οι περιπτώσεις ανώνυμων, αλλά κι επώνυμων «καλόπιστων» κριτών -η οποία επωνυμία τους οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη Χρυσή Αυγή και σε τίποτε άλλλο- είναι κυριολεκτικά αμέτρητες, αλλά ταυτόχρονα ενδεικτικές της εμπάθειας τους απέναντι σε ένα Κίνημα που παρά τα όποια εμπόδια και συνθήκες συνεχίζει με αμείωτη ένταση τον αγώνα του.

Κατηγορούν τη Χρυσή Αυγή για πολλά, για ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να μας κατηγορούν και μόνο δειλοί είναι όσοι ανερυθρίαστα συνεχίζουν να αναπαράγουν ψεύδη και συκοφαντίες: δεν φταίμε εμείς για το ότι η Ιδέα απαιτεί θυσίες, αυτό είναι κάτι που μας έγινε αντιληπτό από τη πρώτη κιόλας στιγμή που πήραμε την απόφαση να συμμετέχουμε ενεργά σε έναν κοινό αγώνα, έχοντας απέναντι μας ένα ολόκληρο καθεστώς και τους πράκτορες του. Φταίει ότι είναι λίγοι όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα πρέπει του αγώνα, αφού με την πρώτη δυσκολία εφευρίσκουν γελοίες προφάσεις για να τον εγκαταλείψουν.

Δεν είναι η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η ίδια η ιστορία, αλλά και η ανθρώπινη ψυχολογία μας έχει ήδη προειδοποιήσει ότι οι δυσκολίες δεν είναι για όλους. Η εσωστρέφεια και η μιζέρια, όμως, φαίνεται να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των πολλών, πλην εκείνων οι οποίοι έχουν αναγάγει τη νόσο αυτή σε χόμπι με απολαβές.

Τα «επιχειρήματα» τους είναι λίγο-πολύ γνωστά. Άλλοι ανακαλύπτουν σημάδια υποχώρησης, άλλοι συμβιβασμού, άλλοι «εσκεμμένων» λαθών και πολιτικών αποφάσεων που εκθέτουν την Ιδέα και τον εθνικισμό, ενώ άλλοι -περισσότερο «γενναίοι»- δε ντρέπονται να δηλώνουν ότι η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί πολιτική και ιδεολογική κίνηση με λαϊκό και μαζικό χαρακτήρα της οποίας ίδρυσε και συνεχίζει να ηγείται ο φυσικός της Αρχηγός, αλλά σχηματισμό που δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του σύστηματος, το οποίο και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

TΟΥΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΗΓΕΣΙΑ, ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ, Ο ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ... ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αντίστοιχα, τη μία τους φταίει το Κίνημα επειδή λειτουργεί αυθαίρετα και δήθεν «δια της Αρχής του Αρχηγού», την άλλη τους φταίνε τα συλλογικά όργανα επειδή παίρνουν αποφάσεις που δεν τους είναι αρεστές. Παρομοίως, μία τους φταίει η ακραία ρητορική γιατί γίνεται απωθητική στους καθώς πρέπει ψηφοφόρους, μία τους φταίει η μετριοπαθής φρασεολογία γιατί προσβάλλονται τα… «ακραία» τους γούστα. Και μετά, εν τέλει, τους φταίει ο Μαίανδρος, τα συνθήματα στις πορείες, το περιεχόμενο των ομιλιών, τα θέματα της αρθρογραφίας, ακόμα και η… ενδυμασία μας (;) γιατί -όπως μαθαίνουμε- η κόσμια εμφάνιση δε συνάδει με το… ριψοκίνδυνο κλίμα ενός ανύπαρκτου πολέμου που ζουν στη φαντασία τους.

Αλλά το μεγαλύτερο παράδοξο που αποδεικνύει τα αληθινά κίνητρα αυτού του ρεύματος που αυθαίρετα αυτοπαρουσιάζεται ως πατριωτικό είναι ότι τη στιγμή που παριστάνει το δυσαρεστημένο για το αποτέλεσμα των εκλογών ουδόλως εκδηλώνει την ενόχληση του για τις αποδεδειγμένες μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν αυτών και με επιχείρημα τη δεδομένη την «ήττα» της Χρυσής Αυγής έρχεται τώρα να εκφράσει τις δήθεν ανησυχίες του για το μέλλον της, όταν παραδέχεται ότι εκλαμβάνει το εκλογικό αποτέλεσμα ως… τελεσίγραφο για το μέλλον του εθνικισμού στην Ελλάδα!

Το μέλλον του Κινήματος είναι ζήτημα που αφορά το Κίνημα και αυτούς που το στηρίζουν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που στάθηκαν δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές και ποιοι παραμένουν μέχρι σήμερα στο πλευρό μας, όπως γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που παριστάνουν τους Χρυσαυγίτες ενώ στην ουσία μας εγκατέλειψαν για να απολαύσουν το εύκολο προνόμιο μίας μικροαστικής ζωής απαλλαγμένης από έγνοιες και ευθύνες.

ΑΡΤΕΜΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΠΟΥΛΟΣ