21 Νοεμβρίου: Η Γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων και η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων

Σήμερα γιορτάζουμε την ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, ή όπως παλαιότερα εορταζόταν ως «Ημέρα της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων», την 29^η Αυγούστου, σε ανάμνηση της οριστικής νίκης του Εθνικού Στρατού, που απάλλαξε την αγαπημένη μας Πατρίδα από τα νύχια του μεγαλύτερου σφαγέα όλων των εποχών, του Στάλιν. Αυτήν τη μεγάλη Εθνική Εορτή, που τιμούμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, κατάφεραν οι απάτριδες πολιτικοί να την υποβαθμίσουν και να περνάει πάντα βουβά, στον απόηχο των επεισοδίων που δημιουργούν οι  «συλλογικότητες», κατά τον «εορτασμό» του παραμυθιού του «πολυτεχνείου». Συλλογικότητες! Τι εύηχος όρος, για τον ακροαριστερό βραχίονα του συστήματος. Ενός συστήματος  που παραμένει ακριβώς το ίδιο, που εξαπατά τους ψηφοφόρους με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, είτε εντολοδόχος είναι η αριστερά, είτε η ψευτοδεξιά. Είναι το ετήσιο πανηγυράκι δήθεν αντιαμερικανισμού, από αυτούς που όλο τον χρόνο είναι οι πλέον πιστοί και υποτακτικοί σύμμαχοι των αμερικανοσιωνιστών.  Φέτος βέβαια είχαμε και άλλα αφηγήματα, όπως για το πόσα μέτρα συμμετείχε ο Τσίπρας στην πορεία, ή ότι τάχα η αστυνομία περιόρισε τα επεισόδια. Είδαμε για άλλη μια φορά τους «αριστερούς» (μόνο στα λόγια), να καταθέτουν στεφάνι στην «κεφάλα» του Σβορώνου με υψωμένη την αριστερή γροθιά. Φυσικά τα ακριβοπληρωμένα «παπαγαλάκια» του συστήματος, περιέγραφαν, «συγκινημένα» τη σκηνή, χωρίς να αναφέρουν ότι αυτός είναι ένας σταλινικός χαιρετισμός, ενώ αν έβλεπαν τον πανάρχαιο Δωρικό χαιρετισμό, θα τον δαιμονοποιούσαν ως «ναζιστικό», καθώς μόνο αυτόν φοβούνται.

Ας ξεφύγουμε όμως από την καθημερινή μιζέρια και ας έρθουμε στη μεγάλη επέτειο, που επιμένω να αποκαλώ Ημέρα της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Οι ανθέλληνες λογικά άλλαξαν τον τίτλο, αφού και μόνο η λέξη «αρετή» στους απατεώνες και ψεύτες που μας κυβερνούν, προκαλεί αλλεργικό σοκ. «Αρετή» καλείται το σύνολον των σωματικών, πνευματικών και ψυχικών προσόντων που εκφραζόμενα ομού αποβλέπουν και συντείνουν προς το καλόν και το αγαθόν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της πολεμικής αρετής, είναι η ιδέα της ατομικής – κοινωνικής – πολιτικής – ελευθερίας και ανεξαρτησίας που δημιουργεί την πολεμική αρετή στο άτομο και τον λαό. Η επιβίωση του Έθνους των Ελλήνων επί χιλιετίες οφείλεται στην καλλιεργηθείσα Εθνική Πολεμική Αρετή, που επέζησε μέχρι των ημερών μας.

Οι Έλληνες ουδέποτε υπήρξαν φιλοπόλεμοι. Απεναντίας υπήρξαν πάντα φιλειρηνικοί και η πρώτη στην ιστορία καταδίκη του πολέμου, απαντάται σε ένα από τα αρχαιότερα κείμενα της Ελληνικής γραμματείας, στην Ιλιάδα του Ομήρου: «ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιός ἐστιν ἐκεῖνος ὃς πολέμου ἔραται  (Ραψωδία Ι, 63-64)» «χωρίς γενιά, ακοινώνητος, χωρίς πατρικό σπίτι να 'ναι αυτός π' αγαπά τον φρικτό πόλεμο». Πάντοτε οι Έλληνες προτιμούσαν την ειρήνη από τον πόλεμο. Όμως όταν ετίθετο το δίλημμα ειρήνη εν δουλεία ή πόλεμος για την ελευθερία; προτιμούσαν τον πόλεμο, γιατί πίστευαν πως η ελευθερία ήταν αγαθό υπέρτερο της ειρήνης.

Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδος είχε ως μοιραίο επακόλουθο να αντιμετωπίζει διαρκώς κινδύνους πολέμου και να αποδύεται συνεχώς σε αγώνες για την προάσπιση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της, χωρίς να φείδεται κόπων και θυσιών. Η διατήρηση της ύπαρξής της κατά την διαδρομή της ιστορίας μέχρι σήμερα οφείλεται στην πολεμική αρετή των Ελλήνων, που είχε πάντα πνευματικό και ηθικό περιεχόμενο και δεν ήταν μία απλή έκφραση πολεμικότητας με σκοπό την αρπαγή ξένων εδαφών ή αγαθών, όπως γινόταν από άλλους λαούς.

Οι έννοιες Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ήσαν αυτές που έδιναν το πνευματικό και ηθικό περιεχόμενο στην πολεμική αρετή των Ελλήνων. Υπέρ βωμών και εστιών εμάχοντο ανέκαθεν οι Έλληνες. Οι βωμοί (θρησκεία) και οι εστίες (τόπος και οικογένεια) ήσαν τα ιερά που υπερασπίζονταν.

Χωρίς να είμαι ιστορικός, αισθάνομαι την ανάγκη να  επιχειρήσω μια επιγραμματική ιστορική αναδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων του Ελληνικού Έθνους από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα, για να ανυψώσω το φρόνημα του λαού μας, αλλά και για να τιμήσω τη μνήμη των εκατομμυρίων ηρώων που θυσιάσθηκαν για την Ελευθερία και τα υψηλά ιδανικά του Έθνους. Από τους προϊστορικούς χρόνους, οι συνεχείς αγώνες των Ελλήνων εναντίον επιδρομέων, τους ανάγκασαν να συγκροτήσουν μεγάλα στρατιωτικά σώματα. Ο Τρωικός πόλεμος (Μυκηναϊκή περίοδος) καταμαρτυρεί τη δημιουργία και συντήρηση πολυάριθμου αξιόμαχου στρατού για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κατά τους ιστορικούς χρόνους (8^ος π.Χ. αιώνας) και τους μετέπειτα Κλασσικούς χρόνους, οι πόλεις – κράτη του Ελληνικού χώρου, έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη  δημιουργίας στρατών και μάλιστα καλά εκπαιδευμένων. Κοινό χαρακτηριστικό ήταν, ότι το στράτευμα είχε ως ραχοκοκαλιά την οπλιτική φάλαγγα που αποτελείτο από ελεύθερους πολίτες – πολεμιστές (κληρωτούς), ενώ συμπεριλάμβαναν και αρκετούς μισθοφόρους αλλά και δούλους (ψιλοί).

Οι ευρωπαϊκές γλώσσες διαθέτουν πληθώρα Ελληνικών λέξεων, απόδειξη της προσφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην διαμόρφωση του σύγχρονου πολιτισμού. Ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις βρίσκεται και ο όρος «Φάλαγγα». Η οπλιτική φάλαγγα κατά την αρχαιότητα, σηματοδότησε μια καθοριστική μεταβολή στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία και στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Ήταν αυτή που κυριάρχησε στην Ελληνική πολεμική τακτική για τέσσερις περίπου αιώνες. Χάρη σε αυτήν, οι Έλληνες κατόρθωσαν να υπερασπιστούν την ελευθερία τους έναντι των Περσών στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες και στις Πλαταιές και να δημιουργήσουν μια νέα αντίληψη για τη συμμετοχή του μέσου ανθρώπου στην διοίκηση της πολιτείας. Δεν πρέπει βέβαια να παραλείπουμε και την λέξη «οπλίτης» από την λέξη «όπλον» που ήταν η ασπίδα. Ήταν αυτή που δεν προστάτευε τον ίδιο αλλά τον συστρατιώτη του, τον διπλανό του, ήταν ο συνδετικός κρίκος που ένωνε όλη την φάλαγγα σε ένα σώμα, παντοδύναμο. Όλοι οι μελετητές συμφωνούν, ότι ενώ κάθε Σπαρτιάτης από μόνος του δεν υπερείχε κατά πολύ των οπλιτών των άλλων πόλεων, η Σπαρτιατική φάλαγγα, ήταν απόλυτος κυρίαρχος στο πεδίο της μάχης λόγω του συνδυασμού: υψηλό φρόνημα, άρτια εκπαίδευση, μυϊκή δύναμη, και εξοπλισμός. 

Όλες οι Ελληνικές πόλεις στήριζαν την στρατιωτική τους δύναμη στην άρτια εκπαίδευση των στρατιωτών καθώς και στους χαρισματικούς ηγέτες τους. Θα μπορούσαμε απλοϊκά να πούμε ότι στηριζόντουσαν στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Οι προγονοί μας λοιπόν είχαν συνειδητοποιήσει ότι για να καταφέρουν να φτιάχνουν Παρθενώνες, έπρεπε πρώτα να είναι ικανοί να δοξασθούν σε Μαραθώνες και Θερμοπύλες.

Το πνεύμα της κλασικής Αρχαιότητος, φαίνεται στην αρχή του όρκου που έδωσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές, λίγο πριν από την νικηφόρα μάχη, η οποία απάλλαξε την Ευρώπη από την βάρβαρη Ασία για πολλούς αιώνες: «Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας…». Η περιβόητη διαχρονική φράση όλων των πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων, η φράση που την κάνουν βίωμα οι Έλληνες Εθνικιστές.

Την σκυτάλη από την πρωτοκαθεδρία της Σπάρτης παίρνει η Θηβαϊκή φάλαγγα (ο πρώτος, χρονικά, ιερός λόχος) και στην συνέχεια η Μακεδονική φάλαγγα. Οι ‘’Εταίροι’’ (ιππείς) και οι ‘’Πεζέταιροι’’ (βαρύ πεζικό), αποτελούσαν τα μέλη της συνέλευσης των στρατεύσιμων (‘’Μακεδονική’’ συνέλευση). Η γνώμη αυτής της συνέλευσης, ήταν ουσιαστικά η μόνη που βάρυνε στις λήψεις των αποφάσεων από τους απόλυτους άρχοντες – Μακεδόνες Βασιλείς. Παρατηρούμε δηλαδή και εδώ ότι ο στρατός ήταν αυτός που ‘’απάλυνε’’ την απόλυτη μοναρχία και της προσέδιδε μία δημοκρατική χροιά. Οι Μακεδόνες επικεφαλής των λοιπών Ελλήνων, υπό την ηγεσία του Μέγιστου Άνδρα όλων των εποχών έφεραν τον Ελληνικό πολιτισμό στα άκρα του γνωστού τότε κόσμου. Σαν από Θεία Πρόνοια, η Ελληνική γλώσσα έγινε παγκόσμια, έγινε το εργαλείο για να διαδοθούν και αποδοθούν τα υψηλά νοήματα του Χριστιανισμού.

Οι κοσμοκράτορες Έλληνες των Ελληνιστικών χρόνων σχημάτιζαν στρατούς, κατ’ εξοχήν μισθοφορικούς (με μισθοφόρους απ’ όλες τις φυλές του τότε γνωστού κόσμου από Γαλάτες μέχρι Νουμίδες και Ινδούς). Οι αξιωματικοί όμως ήταν αποκλειστικά Έλληνες. Οι στρατοί ήταν για την εποχή τους, τεράστιοι σε όγκο και πολεμικά μέσα (Πολεμικοί ελέφαντες, άρματα κλπ) και διέθεταν ικανότατους ηγέτες (Δημήτριος ο Πολιορκητής, Φιλοποίμην, Κάσσανδρος, Σέλευκος, Αντίγονος, Ευμένης, Λυσίμαχος, Αγαθοκλής, Αντίοχος, Πύρρος κλπ). Δυστυχώς όμως μάχονταν και αλληλοσπαράζονταν αναμεταξύ τους. Ο Πύρρος π.χ. θα είχε συντρίψει την Ρώμη, αν δεν τον ανάγκαζαν οι εσωτερικές έριδες να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Στους Βυζαντινούς χρόνους αρχικά εφαρμόστηκε κυρίως το μισθοφορικό σύστημα στράτευσης. Ο σημαντικότερος θεσμός της μεσοβυζαντινής περιόδου, παράλληλα με την υποχρεωτική θητεία, ήταν ο θεσμός των ‘’Ακριτών’’, δηλαδή των μόνιμα επιστρατευμένων κατοίκων των παραμεθορίων περιοχών (κυρίως της Μ. Ασίας), που τους είχε ανατεθεί η αντιμετώπιση των εισβολέων. Από το 1030 όμως, η παρακμάζουσα Αυτοκρατορία κατέφυγε πάλι στους μισθοφόρους, με αποτέλεσμα την εξασθένηση της δύναμης των Βυζαντινών στρατευμάτων, καθώς έλειπε από αυτά η εθνική συνείδηση και η ηθική δύναμη για αγώνα κατά των επιδρομέων.  Η σχεδόν παντελής διάλυση του Βυζαντινού Στρατού, ήταν μία από τις κύριες αιτίες για την πτώση της Βασιλεύουσας. Κατά την τουρκοκρατία, δεν μπορεί να γίνει λόγος για Εθνικό στρατό καθώς στον Ελλαδικό χώρο υπήρχαν μόνο άτακτα στρατιωτικά σώματα οι Κλέφτες και Αρματολοί (ιδιαίτερα την Β΄ περίοδο), που προκαλούσαν δολιοφθορές στον κατακτητή. Η επάνδρωσή τους γινόταν μόνο εθελοντικά από τους υπόδουλους Έλληνες.

Την περίοδο της Παλιγγενεσίας ο κύριος όγκος του στρατού είναι εθελοντικός και μάλλον άτακτος. Πάντως, χάρις στους απροσκύνητους Έλληνες (Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ.α.), οι άτακτες Ένοπλες Δυνάμεις της εποχής, έστω και μη οργανωμένες, είναι αυτές που κατάφεραν να νικήσουν μια οθωμανική αυτοκρατορία και να ελευθερώσουν τα πρώτα Ελληνικά εδάφη. Ίσως η απελευθέρωση να ήταν με την καθολική σημασία του όρου, αν δεν επενέβαιναν οι πολιτικάντηδες της εποχής και οι «μεγάλοι μας προστάτες», για να σπείρουν τη διχόνοια.

Τυπικά το πρώτο νομοθέτημα περί συγκροτήσεως Ενόπλων Δυνάμεων στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία εκδίδεται τον Μάϊο του 1825. Βάσει αυτού του νόμου, προβλεπόταν η απογραφή όλων των αρρένων ηλικίας από 18 έως 30 ετών. Στη συνέχεια ανά εκατό άτομα κληρωνόταν ένας άνδρας ο οποίος κατατασσόταν στον στρατό. Καθιερώθηκε δηλαδή η ‘’στρατολόγηση δια κλήρου’’. Το σύστημα αυτό κληροδότησε μέχρι τις μέρες μας τον όρο ‘’κληρωτός’’. 

Ο ικανότατος Κυβερνήτης Καποδίστριας έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη συγκρότηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων. Ίδρυσε τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και καθιέρωσε την υποχρεωτική θητεία. Πρώτη φορά σύστημα καθολικής, υποχρεωτικής θητείας προέβλεπε νόμος του 1878 που ίσχυσε μέχρι το 1915. Οι Ένοπλες Δυνάμεις αυτής της περιόδου, διπλασίασαν την Ελλάδα και ελευθέρωσαν τα σκλαβωμένα αδέλφια μας της Μακεδονίας, της Ηπείρου, των νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης.  

Το 1914 εκδίδεται νόμος που καταργεί οριστικά την ‘’δια κλήρου’’ στρατολόγηση καθιερώνοντας τριετή θητεία για το ιππικό και διετή για τα υπόλοιπα σώματα. Με μικρές διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της θητείας υπηρετούσαν οι κληρωτοί μας μέχρι την παλινόρθωση της «δημοκρατίας». Αυτοί οι έφεδροι με επικεφαλής τα ικανά στελέχη του στρατού μας, είναι που έφθασαν έως τον Σαγγάριο, που έγραψαν το έπος του «ΟΧΙ», που υπερασπίσθηκαν μέχρι ενός τα οχυρά της γραμμής «ΜΕΤΑΞΑ», που δεν επέτρεψαν στους κουμουνιστοσυμμορίτες να διαμελίσουν την Ελλάδα, που έβγαλαν από τις τάξεις τους έναν «Γρηγόρη Αυξεντίου», ο οποίος ταρακούνησε συθέμελα την Βρετανική Αυτοκρατορία, που προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι από τους «δημοκράτες» των Αθηνών, προτίμησαν να «περάσουν τα τουρκικά άρματα από πάνω τους», παρά να παραδώσουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.

Τα μεταπολιτευτικά καθεστώτα των τελευταίων δεκαετιών, αμιλλώνται ποιο θα μειώσει περισσότερο τη θητεία (σήμερα είναι 9 μήνες για τον Στρατό ξηράς, 12 μήνες για το Π.Ν. και Π.Α.), αφού για γνώμονα δεν έχουν το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, αλλά μόνο την ψηφοθηρία για τις κομματικές τους συμμορίες. Επίσης μέσα στα πλαίσια της καλύτερης αξιοποίησης των σύγχρονων οπλικών συστημάτων, δίπλα στους κληρωτούς, υπηρετούν και μόνιμα στελέχη, κυρίως ως βαθμοφόροι. Έτσι πρακτικά ο Στρατός μας είναι μισθοφορικός και εθελοντικός.