Γεννημένος με μια Καρδιά από Ατσάλι

«Άναψε μια φωτιά, χίλια μίλια μακριά, για να φωτίσει τον μακρύ δρόμο μου για το σπίτι. Ιππεύω έναν κομήτη, το χνάρι μου είναι μακρύ για να μείνει. Η σιωπή είναι ένα βαρύ λιθάρι».

Ο δρόμος του Πολεμιστή είναι δύσβατος, όσο και μοναχικός. Διαλέγοντας τον δρόμο της Αρετής (και όχι της κακίας) γνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Προορισμένοι να γράψουμε Ιστορία, τα βήματά μας είναι πολύ πιο σημαντικά σε σχέση μ’ αυτά των αποχαυνωμένων νεκροζώντανων που μας περιβάλλουν. Η σιωπή, το να μην βγάλουμε «τσιμουδιά», το να αποδεχθούμε αμίλητοι το ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν μας ταιριάζει.

«Πολεμώ τον κόσμο και παίρνω όλα όσα μπορούν να δώσουν. Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μου απελπίζεται.»

Είμαστε εναντίον όλων, πολεμούμε εναντίον όλων. Χωρίς να είμαστε αιθεροβάμονες, πιστεύουμε στην Προσωπική μας Αξία, την Ηθική μας Ακεραιότητα, την Αιωνιότητα των Ιδεών μας και δυναμώνουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ωστόσο, επειδή οι Ανώτερες Συνειδήσεις –ως λιγότερο παχύδερμες- είναι εκείνες που φθείρονται πιο εύκολα, υπάρχουν στιγμές που, όντως, η καρδιά μας απελπίζεται, που μας έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, αντιλαμβανόμενοι τον αστισμό, την αδιαφορία και την βλακεία που μας έχουν περικυκλώσει.

«Γεννημένος να βαδίζω ενάντια στον άνεμο. Γεννημένος ν’ ακούω τ’ όνομά μου. Δεν έχει σημασία πού στέκομαι, είμαι μόνος».

Γρήγορα, όμως, συνερχόμαστε γιατί είμαστε Αληθινοί σ’ αυτό που πιστεύουμε, είμαστε Ξεχωριστοί σ’ αυτό που ενστερνιζόμαστε. Ενάντια στις εφήμερες μόδες, ενάντια στην λογική του εφικτού, κινούμαστε φτύνοντας κατάμουτρα το σύστημα και το υπηρετικό του προσωπικό. Γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Γεννηθήκαμε για ν’ ακούμε τ’ όνομά μας, αλλού με θαυμασμό, αλλού με περιέργεια, αλλού με μίσος και υστερία. Όπως και να έχει, γνωρίζουμε πολύ καλά πως όπου στεκόμαστε και πολεμούμε, πολεμούμε μόνοι.

«Στάσου και πολέμα, ζήσε σύμφωνα με την καρδιά σου, πάντα άλλη μια προσπάθεια, δεν φοβάμαι να πεθάνω. Στάσου και πολέμα, πες αυτό που αισθάνεσαι. Γεννημένος με μια Καρδιά από Ατσάλι».

Δεν αποφεύγουμε τον κίνδυνο, δεν είμαστε ευθυνόφοβοι. Ναι, ΕΜΕΙΣ «θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα». Ναι, ΕΜΕΙΣ «θα σώσουμε τον κόσμο», θα κάνουμε ακριβώς ό,τι εξορκίζουν ως «κακό» οι κουραμπιέδες αστοί με τις νεκρές ψυχές τους. Γιατί η θεωρία πρέπει να συμβαδίζει με την πράξη, γιατί η δική μας καρδιά ωθεί το μυαλό προς μια Προστακτική Ηθική Ανώτερου Χαρακτήρα, μας κάνει να ζούμε σύμφωνα με αυτά, τα οποία πιστεύουμε. Ακόμη κι αν αρχικά «αποτύχουμε», δεν τα παρατάμε ποτέ, πάντα ξαναπροσπαθούμε, επειδή αν επιτρέπεται να πέσουμε κάτω, επιβάλλεται να σηκωθούμε επάνω πιο δυνατοί και αποφασισμένοι. Όποιος φοβάται να πεθάνει, είναι ήδη νεκρός. Όποιος θέλει η ζωή του να του ανήκει παντοτινά, που θέλει να είναι απόλυτα πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν, πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως το τελικό στάδιο, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως μετά ο θάνατος. Γι’ αυτό λέμε, αυτό που νιώθουμε. Υπερήφανα χωρίς τύψεις, αποδεικνύοντας από τι υλικό είναι δημιουργημένη η Καρδιά μας.

«Κόψε την γέφυρα πίσω σου, μην αφήνεις δρόμο για υποχώρηση. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να φτάσεις στο σπίτι».

Διαγράφουμε ό,τι αρνητικό υπόλοιπο υπάρχει μέσα μας, φροντίζουμε να «εκτεθούμε», έτσι ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα για κωλοτούμπες ή άνανδρα πισωγυρίσματα. Ο δειλός, ο υποκριτής, ο καιροσκόπος νομίζει πως θα ζήσει για πάντα αποφεύγοντας την Μάχη, την Αλήθεια, την Πίστη. Απατάται οικτρά, καθώς οι ίδιες οι διαδικασίες της Ζωής είναι που δεν θα του δώσουν αργότερα κάποιο έλεος… Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στον τελικό στόχο είναι να πιστέψεις πραγματικά στην αποστολή σου.

«Εκείνοι που γελούν και συνωστίζονται στο μονοπάτι και κόβουν ο ένας τον λαιμό του άλλου, θα πέσουν σαν το χιόνι που λιώνει. Θα μας δουν να εγειρόμαστε με την φωτιά στα μάτια μας, θα σκύψουν τα κεφάλια τους, οι καρδιές τους θα υποκύψουν».

Αυτοί που μας κακοχαρακτηρίζουν, αυτοί που μας δείχνουν με το δάχτυλο της περιφρόνησης, αυτοί που μας μισούν, μας συκοφαντούν και μας πολεμούν ύπουλα –όσο και αμείλικτα-, αυτοί που απλώς θέλουν «να κοιτούν την δουλειά και το σπίτι τους», θα είναι στο τέλος οι κομπάρσοι και οι ουραγοί της ιστορικής διαδρομής. Είναι αυτοί που –χωρίς να το ξέρουν- γελούν με τα χάλια τους, αυτοί που συνωστίζονται στην ανυπαρξία της υποκινούμενης και χειραγωγημένης μάζας, αυτοί που αναλώνουν την μίζερη ζωούλα τους για τα φτηνά ιδιοτελή συμφέροντά τους. Δεν είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα, αντίθετα προορίζονται ως συνηθισμένα αναλώσιμα προϊόντα με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Γι’ αυτό και θα σαρωθούν από τις ραγδαίες εξελίξεις των γεγονότων, θα μας δουν ξαφνικά στο πραγματικό μέγεθος που μας αρμόζει, αυτό που επιτάσσει η Ιερή Αποστολή που έχουμε. Οι αδύναμες καρδιές τους δεν θα νιώσουν κάποιο αξιόλογο σκίρτημα, τα κεφάλια τους θα σκύψουν και πάλι στα νέα δεδομένα που θα προκύψουν, θα επιχειρήσουν να «προσαρμοστούν» στο νέο περιβάλλον, ένα περιβάλλον που Εμείς θα έχουμε δημιουργήσει.

«Τότε θα γελάσουμε και αυτοί θα γονατίσουν και θα ξέρουν πως αυτή η Καρδιά από Ατσάλι ήταν πολύ σκληρή για να τσακίσει, πολύ επίπονο να την έχεις».

Αν κάτι διακρίνει το βλέμμα μας, αυτό είναι η αίσθηση ανωτερότητας και η ειρωνεία που έχουμε, αντικρίζοντας τους ηττημένους εχθρούς και τους αδιάφορους αστούς. Ίσως τότε να είναι η τελευταία τους ευκαιρία για να καταλάβουν πως ακριβώς επειδή είναι επίπονο να έχεις Καρδιά από Ατσάλι, γι’ αυτό και είναι πολύ σκληρό να τσακιστεί. Με γνώμονα όλα αυτά, ας ευχαριστήσουμε την Φύση και τον Θεό των Ελλήνων, που συνεχίζουμε να στεκόμαστε Ψηλά και Υπερήφανοι, όρθιοι στις επάλξεις. Για έναν ΠΟΛΕΜΟ, για μια Αποστολή Ιερή, Μεγάλη, Αληθινή, για μια ΙΔΕΑ που με την διαχρονική της Αξία και την μεταφυσική της διάσταση ξεπερνά τους μίζερους, τους υποκριτές, τους κρατικοδίαιτους, τους δεσπότες θελήσεων, τους εξαργυρωτές αγώνων. Και ας φροντίσουμε να γίνουμε ακόμη καλύτεροι, πολεμώντας με Πίστη, Γενναιότητα και Εξυπνάδα να συντάξουμε το όραμα. Έτσι, και πάλι, θα νιώσουμε μια προσωπική ηδονή που έχει να κάνει με την αντοχή μας μέσα στον χρόνο και τις όποιες αντίξοες καταστάσεις της ζωής, καθώς με Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια θα πορευθούμε και πάλι τον γνώριμό μας δρόμο, τον δρόμο του Χρυσαυγίτη Πολεμιστή, αφού πρώτα συνομιλήσουμε για λίγο με τον εαυτό μας και διαπιστώσουμε, για μια ακόμη φορά, πως «Ναι, Είμαι Αληθινός, Είμαι Υπερήφανος, Είμαι Χρυσαυγίτης, γιατί είμαι Γεννημένος με μια Καρδιά από Ατσάλι»!

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

Υ.Γ. Οι στίχοι, που συνοδεύουν επεξηγηματικά το κείμενο, αποτελούν το πλήρες περιεχόμενο του τραγουδιού «Heart Of Steel» των MANOWAR.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ