Συνέντευξη του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Νικόλαου Μιχαλολιάκου, στο περιοδικό της Ελληνικής Νεολαίας, την «Αντεπίθεση»

Έχουμε την Τιμή σε αυτό το τεύχος να ξεδιπλώσουμε το νήμα της Ιστορίας ενός γνήσιου Εθνικιστικού Κινήματος μέσα από τις αναμνήσεις και τα προσωπικά βιώματα του Αρχηγού μας Ν.Γ. Μιχαλολιάκου. Στα 17 του χρόνια ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής συλλαμβάνεται για πρώτη φορά επειδή συμμετείχε στις κινητοποιήσεις για την Ελευθερία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974. Στα συντρίμμια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ο Ν.Γ. Μιχαλολιάκος επιχειρεί να ανάψει την δάδα του Εθνικισμού, δίνοντας έναν Αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία. Και η δάδα αυτή άναψε και η φωτιά της γιγαντώθηκε και ήρθε σήμερα να συνταράξει ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο.

Ο Αρχηγός μας, πέρα από πρωτοστάτης του Εθνικισμού και Πρώτος Συναγωνιστής μας υπήρξε και ο πνευματικός μας Πατέρας όπου μέσα από τα κείμενα, τους πύρινους λόγους του αλλά και την πυγμή που έδειξε όταν οδηγήθηκε στα Κελιά της Τιμής έδινε καθημερινά σε όλους εμάς το κουράγιο και την δύναμη να συνεχίσουμε να κρατάμε το Λάβαρο της Χρυσής Αυγής ψηλά.

Ο λόγος, λοιπόν, στον Πατέρα μας, τον Αρχηγό μας:

Ποια ήταν η πρώτη πράξη που έμελλε να σας χαρακτηρίσει ως εθνικιστή;

Ήταν εκείνο το τραγικό Ιούλιο του 1974 όταν οι Τούρκοι έκαναν την εισβολή στην Κύπρο μας. Δεν είχα ακόμη συμπληρώσει την ηλικία των δεκαεπτά ετών. Είχα όμως ήδη πολιτική συνείδηση και συμμετείχα στις πορείες των αδελφών μας Κυπρίων, αλλά και πολλών Ελλαδιτών πατριωτών και εθνικιστών. Τότε είχε αποκλειστεί η αγγλική πρεσβεία στην περιοχή του Κολωνακίου, όπου ευρίσκεται και σήμερα. Δεν θα ξεχάσω τα Ενωτικά τραγούδια εκείνων των ημερών έξω από την αγγλική πρεσβεία με πρώτο και καλύτερο το “την ημέρα καρτερούμε που καράβια ελληνικά στα ακρογιάλια θε να ρθούνε να μας φέρουν λευτεριά”. Μέσα στα πλαίσια των κινητοποιήσεων αυτών κάποιο βράδυ αργά την νύχτα του Ιουλίου εκείνου συνελήφθην για πρώτη φορά. Ήταν η πρώτη πράξη που θα μπορούσα να πω ότι με χαρακτήρισε σαν έναν εθνικιστή. Τις ημέρες εκείνες πήγα μαζί με συναγωνιστές μου και στον σταθμό αιμοδοσίας των Πρώτων Βοηθειών, ο οποίος ευρίσκετο τότε στην οδό Πειραιώς. Πήγα για να δώσω αίμα για τους αδελφούς μας που πολεμούσαν στην Κύπρο. Ο γιατρός με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε εάν είμαι δεκαοκτώ ετών και εγώ του είπα ψέματα ότι ήμουν και εκείνος χωρίς να με πιστέψει με κοίταξε με ενθουσιασμό και αποδέχτηκε την θέλησή μου.  

Μεγαλώνοντας βλέπατε σήψη στην κοινωνία και τους συνομηλίκους σας και εάν ναι με ποιο τρόπο σκεφτόσασταν να το ανατρέψετε αυτό;

Στον καιρό της εφηβείας μου έζησα μια μεγάλη εθνική προδοσία και ταυτόχρονα ένα πανηγύρι που σε μένα δεν έλεγε τίποτε. Ήταν ημέρες της περίφημης μεταπολίτευσης, όταν την ίδια στιγμή που ερχόντουσαν φέρετρα από την Κύπρο μας, στις πλατείες του κράτους των Αθηνών πανηγύριζαν για κάποια δήθεν δημοκρατία που ήλθε στον τόπο. Τα γεγονότα αυτά πέρασαν και η ζωή άρχισε να κυλά στους συνηθισμένους καταναλωτικούς της ρυθμούς και όλοι  κοιτούσαν πως θα βολευτούνε και με ποιο κόμμα θα πάνε για να πετύχουν έναν διορισμό. Μεγάλωσα με συναγωνιστές, που πολλοί από αυτούς αποδείχθηκαν ανάξιοι, δειλοί και λιποτάκτες. Έχω ζήσει σκηνές μετά την πρώτη φυλάκισή μου να συναντώ παλαιούς φίλους και συναγωνιστές στον δρόμο και να με αποφεύγουν κάνοντας ότι δεν με γνωρίζουν. Όλα αυτά μου δημιούργησαν την πεποίθηση ότι μόνον με ένα Κίνημα με ξεκάθαρη ιδεολογία και πολιτική, με ένα κίνημα ασυμβίβαστο είναι δυνατόν να ανατραπεί η σαπίλα και η εθνική παρακμή.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις για την εθνικιστική εξάπλωση πριν τη δημιουργία του Κινήματος;

Με απασχολούσε λοιπόν άμεσα το πως θα δημιουργηθούν οι δομές μέσα από τις οποίες θα αναδειχθεί ένα Κίνημα εθνικιστικό, αλλά και ταυτόχρονα λαϊκό και αντικαπιταλιστικό, το οποίο δεν θα έχει ουδεμία σχέση με τα πολιτικά απολιθώματα της διεφθαρμένης αστικής δεξιάς της εποχής του ψυχρού πολέμου. Για τον λόγο αυτό προσπαθούσα να γνωρίσω νέους ανθρώπους, αλλά πάντοτε στο μυαλό μου είχα ότι πρέπει να βρεθεί ένα μέσον και εκείνη την εποχή τα μόνα μέσα που υπήρχαν ήταν τα έντυπα, προκειμένου να γίνει ευρύτερα γνωστή μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Τι οδήγησε εν τέλει στη δημιουργία του Κινήματος και με ποιον τρόπο;

Καθοριστικό σημείο για την δημιουργία του Κινήματος μας και προπαντός για τον καθορισμό του πολιτικού του χαρακτήρα ήταν το Β’ Συνέδριο του Λαϊκού Συνδέσμου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών τον Απρίλιο του 1992. Συνέδριο στο οποίο ορίσαμε την πολιτική μας ταυτότητα και τους στόχους μας με θέσεις για την εθνική μας ταυτότητα, το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, την οικονομία, την νεολαία, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Τέχνη και την Παιδεία. Από το Συνέδριο αυτό κατ’ ουσίαν ξεκίνησε η πολιτική μας πορεία και ορίστηκε και η Ιδεολογία μας με τις λέξεις: ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.

Ποια ήταν τα δυνατά σημεία του Κινήματος που θεωρείτε ότι το έβαλαν και μέσα στη Βουλή;

Αμέσως μετά το Συνέδριο του Απριλίου μέσα στους επόμενους μήνες άρχισε εντατική εργασία, προκειμένου να αποκτήσει το Κίνημά μας μία εφημερίδα και μάλιστα εφημερίδα εβδομαδιαία, η οποία μέσω του πρακτορείου τύπου θα κυκλοφορήσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδος. Είχαμε σκοπό μέσα από αυτή την εφημερίδα να δημιουργήσουμε πυρήνες σε όλες τις γειτονιές των μεγάλων πόλεων, αλλά και σε πόλεις επαρχιακές όπου υπήρχαν Έλληνες και μέσα απ’ αυτή την εφημερίδα να κτίσουμε ένα Κίνημα πολιτικό. Δεν άργησε ο καιρός και το 1994 στις Ευρωεκλογές η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είχε την πρώτη της πολιτική παρουσία λαμβάνοντας χιλιάδες ψήφους. Πίστευαν ότι θα σβήσουμε παίρνοντας λιγότερους ψήφους και από αυτούς που πήραμε, αλλά δεν είχαν υπολογίσει την θέλησή μας, την πίστη μας στην Ιδέα.

Υπήρχε στρατηγική για μια πορεία μεγαλύτερη από εκείνη των χρόνων πριν τις εκλογές;

Ασφαλώς και υπήρξε σχέδιο στρατηγικό και συγκεκριμένοι στόχοι. Πιο συγκεκριμένα, μετά από κάποιες ψεύτικες “συμμαχίες” καταλάβαμε ότι δεν είναι δυνατόν να επιτύχουμε τίποτε, παρά μόνο μόνοι μας. Έτσι το 2007 κάναμε ένα Συνέδριο, με κεντρικό σύνθημα “Τραβώντας κόκκινη γραμμή” στο οποίο αποφασίσαμε να πορευτούμε από εκεί και πέρα ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ και η επιλογή μας αυτή αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ορθή! Στην συνέχεια θέσαμε στόχο τις δημοτικές εκλογές των Αθηνών με σκοπό να απλωθούμε σε ολόκληρη την χώρα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ιδιομορφία του ελληνικού κράτους και γνωρίζοντας πως ό,τι πρώτα πετυχαίνεις στην Αθήνα απλώνεται στην συνέχεια και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έτσι και έγινε και αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 αρχίσαμε περιοδείες, συγκεντρώσεις και πολιτικές δράσεις σε ολόκληρη την χώρα μέχρι που φτάσαμε στον Μάιο του 2012 και στην θριαμβευτική είσοδο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με 21 βουλευτές στο κοινοβούλιο. 

Ποια είναι η γενικότερη αίσθηση που σας έμεινε από τις διώξεις το 2013;

Οι διώξεις του 2013 απέδειξαν περίτρανα το περίφημο ρητό πως ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει περισσότερο δυνατό! Αυτό συνέβη και με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που πράγματι την… σταμάτησαν (εντός πολλών εισαγωγικών), υπό την έννοια ότι εκείνη την περίοδο είχε μια πρωτοφανή άνοδο και σε δημοσκοπήσεις έφτανε μέχρι και το 18%! Απλώθηκε παντού ένα κλίμα πολιτικής τρομοκρατίας, το οποίο συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας. Όμως, δυστυχώς για το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο υπήρξαν και αυτοί που άντεξαν, που παρέμειναν δυνατοί και συνέχισαν τον αγώνα και έτσι σήμερα το Κίνημά μας είναι πλέον η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας παρ’ όλες τις διώξεις και τους αποκλεισμούς. Η αίσθηση που μου μένει είναι η υπερηφάνεια στο βλέμμα με τα χέρια στις χειροπέδες και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτε.

 Ποια θεωρείτε πως πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά ενός νέου εθνικιστή;

Ασφαλώς και πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι ο χαρακτήρας. Χωρίς χαρακτήρα δεν υπάρχει τίποτε. Ακολουθεί η παιδεία, η πολιτική μόρφωση και φυσικά η τόλμη και το θάρρος γιατί έχουμε απέναντί μας μια τυραννία και ο αγώνας μας είναι αγώνας πρώτα απ’ όλα για την ελευθερία του Έθνους μας, αλλά και αγώνας για την Τιμή και την Αξιοπρέπεια του κάθε Χρυσαυγίτη και της κάθε Χρυσαυγίτισας ξεχωριστά.

38 χρόνια μετά τη δημιουργία του Κινήματος μετανιώνετε για κάτι;

Αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος γιατί σήμερα η πλειοψηφία αυτών που αγωνίζονται για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ξεκινούσε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και αυτό αποδεικνύει ότι αποτελεί μια οντότητα ζωντανή που δεν πρόκειται να σβήσει από το βρώμικο πόλεμο ενός ολόκληρου συστήματος. Εάν μετανιώνω για κάτι είναι γιατί ακόμη δεν έχουμε νικήσει αν και μπορεί να θεωρηθεί σίγουρα νίκη το ό,τι έχουμε επιτύχει μέχρι σήμερα.

Το μήνυμα σας προς τους νέους και τις νέες της Χρυσής Αυγής;

Το μήνυμά μου προς αυτούς που είναι το μέλλον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που είναι το αύριο του εθνικού αγώνα, είναι ότι πρέπει να απαλλαγούν οριστικά από την κακομοιριά της “λογικής” ενός σάπιου συστήματος. Να μην ακούνε αυτούς που λένε ότι οι ιδεολογικοί αγώνες δεν οδηγούν πουθενά. Να μην ακούνε αυτούς που λένε ότι τίποτε δεν αλλάζει. Ένα παλαιό σύνθημά μας, πάντοτε επίκαιρο έλεγε: “Κανένα αύριο δεν είναι ίδιο με το σήμερα - Δώσε τη μάχη μαζί μας να πετύχουμε το καλύτερο”. Κανένας δεν ξέρει τι θα φέρουν τα χρόνια που έρχονται. Εάν κάποιος το 2009 που πήραμε στις εκλογές 0,3% έλεγε ότι σε τρία χρόνια θα είχαμε πάρει 7% και θα είμαστε στη Βουλή, θα τον περνούσαν για τρελλό. Και ήμασταν τρελλοί εμείς οι Χρυσαυγίτες και το επιτύχαμε και εάν ο Θεός θέλει θα πετύχουμε περισσότερα στο μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα στο 5ο τεύχος του περιοδικού "Αντεπίθεση", το οποίο μπορείτε να παραγγείλετε από το Εθνικιστικό Βιβλιοπωλείο